De illegale handel in wilde dieren verdient goed – momenteel is het ’s werelds op drie na meest lucratieve illegale handel, met verdovingsmiddelen, vervalsing en mensenhandel als top drie.

De hoorns van neushoorns zijn nu bijvoorbeeld waardevoller dan goud, diamanten en cocaïne. Wereldwijde grote, rijke organisaties werken samen om wilde dieren te stropen en te verhandelen om deze criminele onderneming verder te financieren. Deze hebzuchtgedreven cyclus van geweld berooft een wild dier van zijn leven, gemeenschappen van hun stabiliteit en de wereld van een iconische diersoort.

Toen luitenant kolonel Faye Cuevas over de stroperij-crisis in Afrika hoorde, kon ze niet anders dan overeenkomsten zien tussen deze natuurcriminaliteit en haar werk ter bestrijding van terroristische netwerken. Beiden omvatten een strijd tegen een georganiseerde misdaad, tegen corruptie en tegen criminelen. Maar er was één groot, opvallend verschil. Vaak richtten anti-stropers zich op de nasleep van dodelijke aanslagen, waarbij de nadruk lag op het in beslag nemen van illegale producten. Cuevas wist precies wat we nodig haden om dit te vernieuwen: een strategie zoals de militaire “”left of boom”” strategie, waarbij het team middelen en gegevens verzamelt om aanvallen te voorspellen en te voorkomen. Met deze filosofie trad luitenant-kolonel Cuevas toe tot het IFAW om een anti-stroperijprogramma in Kenia op te zetten, genaamd tenBoma. Met tenBoma redden we meer dieren, voorkomen we dodelijke aanvallen en verkrijgen we cruciale informatie van gearresteerde stropers.

Het project creëert een netwerk die criminelen en de stropers die zijn steunen opsporen en stoppen. Maar het stoppen van stroperijen is complex. Het vereist high-tech data analyses en systemen van mensen en technologieën die toezicht houden op landschappen, aanvallen kunnen voorspellen en gegevens kunnen delen. Toen we met tenBoma begonnen, beschikte Kenya Wildlife Service (KWS) over enkel papieren gegevens van olifantensterfte. Samen met andere IFAW- en KWS-medewerkers kon Cuevas een visuele representatie van de landschappen en stropersactiviteiten samenstellen. Zo konden stroperij ‘hotspots’ geïdentificeerd worden.

Het weten wanneer een stroperij gebeurt, is net zo belangrijk als het waar het gebeurt. Hiervoor hebben we de steun van de lokale gemeenschap nodig. Daarom vormden Cuevas en de mensen van IFAW’s tenBoma een duurzame relatie met Masai-dorpsbewoners. We helpen lokale mannen en vrouwen met educatie, zodat zij vaardigheden ontwikkelen die zij nodig hebben voor een beter levensonderhoud. Als ze zien dat het werk van IFAW hun gemeenschap helpt, voelen dorpelingen zich meer op hun gemak door informatie over verdachte activiteiten te delen. Deze tips zijn essentieel in het voorspellen van een stroperij, omdat zelfs een kleine diefstal van campingbenodigdheden een voorspeller kan zijn van een aanval.

De tips worden verzameld en gecombineerd met geavanceerde, moderne technologie zoals satellietbewaking, drones en GIS. Als we eenmaal weten waar en wanneer een stroperij zal gebeuren, gaan we er alles aan doen om het te voorkomen. Onze tenBoma-opsporingsambtenaren informeren de teams die zich in het veld begeven en het gebied patrouilleren. Vaak is de aanwezigheid van parkwachters genoeg om potentiële stropers te ontmoedigen en om dierenlevens te redden.

Het initiatief is ontstaan in Tsavo East National Park, het belangrijkste, beschermde natuurgebied in Kenia. Sindsdien hebben we tenBoma uitgebreid naar andere kwetsbare landschappen in Kenia, zoals Tsavo West National Park, Amboseli National Park en het Kilimanjaro landschap. Het IFAW en KWS hebben meer dan 70 opsporingsambtenaren getraind en hebben drie grote operaties uitgevoerd, waarbij nieuwe stropersnetwerken werden onthuld en waarbij er onderzoeken en arrestaties verricht zijn. Sinds het begin van het project zijn er geen stropersincidenten geweest in gebieden onder tenBoma. We weten dat enkel dit werk de illegale wildlife handel niet zal stoppen, maar het is een essentieel onderdeel van de holistische benadering van het IFAW om elk onderdeel van illegale wildlife handel te vernietigen. In combinatie met beleidsveranderingen en natuurbehoud kunnen we een blijvend verschil maken voor de olifanten en mensen die in Kenia leven.

Slagtanden zijn een opmerkelijk kenmerk van olifanten. Ze groeien vanuit de mond van het dier en zijn dus eigenlijk snijtanden, die blijven groeien met ongeveer 17 centimeter per jaar. In tegenstelling tot menselijke tanden, kunnen slagtanden niet gemakkelijk worden verwijderd. Minstens één derde van de slagtand is namelijk ingebed in de schedel van de olifant en bestaat uit bloedvaten, bindweefsel en zenuwen. Sommige zenuwen strekken zich zelfs uit to aan de punt. Het is daarom onmogelijk om een slagtand te verwijderen zonder de olifant te doden en/of immens lijden te veroorzaken. Dit is de harde waarheid achter de wereldwijde handel in ivoor.

De Aziatische vraag naar het harde, crèmewitte materiaal van olifantenslagtanden leidde tot de slachting van meer dan een half miljoen Afrikaanse olifanten in de jaren 70 en 80. De slachting werd pas stopgezet in 1989, toen er een wereldwijd ivoorhandelsverbod ingevoerd werd. In 2007 werd het verbod tijdelijk opgeheven, zodat meer dan 108 ton ivoor uit Zuid-Afrika verkocht kon worden aan Japan en China. Dit gaf de vraag naar ivoor een nieuwe boost.

Grace Ge Gabriel, IFAW’s regionale directeur van Azië, schrok van de verwoestende gevolgen die ivoorhandel op olifanten zou hebben. China’s bloeiende economie had nieuwe rijkdommen opgeleverd. Miljoenen consumenten konden het zich nu veroorloven om ivoor te kopen om zo hun rijkdom en sociale status te demonstreren. Maar uit een onderzoek van IFAW bleek dat 70% van de Chinese mensen niet wist dat ivoor afkomstig was van dode olifanten.

Het Chinese woord voor ivoor of slagtand is olifantentand: de mensen dachten dat de olifanten simpelweg hun tanden wisselden en er niet dood aan zouden gaan. Ge Gabriel, zelf een inwoner van China die de complexiteit van het culturele erfgoed begrijpt en respecteert, wist dat bewustzijn creëren bij de consument de sleutel was tot het veranderen van publieke opinie en tot het stoppen van de slachting van olifanten.

In 2008 startte IFAW een grote publieke bewustmakingscampagne genaamd “Mom, I have Teeth”, die de ervaring van een olifantenmoeder en haar kalf gebruikte om het Chinese publiek bewust te maken van de realiteit van ivoorhandel. Bedrijven als JCDecaux hielpen ons bij de installatie van duizenden billboards op luchthavens, in treinen en in metro’s in heel China. We plaatsten een reclamebord in Guangzhou, op steenworp afstand van een beruchte ivoormarkt.

Een docent, zo geraakt door onze boodschap, plaatste ons bericht in een toelatingsexamen in de vorm van een taalvraag. Vervolgens leerden 9 miljoen universiteitskandidaten dat ivoor afkomstig was van het doden van olifanten. De campagne ging online viral: duizenden opmerkingen over de campagne werden geschreven in blogs, fora en sociale netwerksites. Een jonge moeder vroeg anderen om de vreugde van een moederolifant niet weg te nemen bij het zien van de tanden van haar jong.

Een voormalig ivoorbeeldhouwer bedankte ons voor de informatie en beloofde nooit meer met olifantenivoor te werken. In slechts vier jaar tijd drong de campagne door tot 75% van de bevolking en daalde het aantal Chinezen dat ivoor zou kopen van 54% naar 26%.

Ge Gabriel besefte dat publieke bewustzijn de onwetendheid kon uitwissen, maar om hebzucht uit te roeien, waren er wetten nodig die ivoorhandel onder alle omstandigheden illegaal maakten. In december 2011 informeerde IFAW de Chinese autoriteiten over een dreigende en illegale veiling van wildlife producten, die leidde tot een verbod op de veilig van ivoor, de hoorns van neushoorns, tijgerbotten en andere bedreigde diersoortproducten. Het verbod resulteerde het jaar daarop in een afname van 90% in het aantal verkochte ivoorporducten.

In 2014 mobiliseerden we de consumenten met een nieuwe campagne, “Save Elephants, Say No to Ivory”. Samen met een aantal Chinese beroemdheden vroegen we de bevolking geen ivoor meer te kopen en drongen we de regering erop aan om de handel te verbieden. Ook ontwikkelden we een virtuele olifant, genaamd Laura, die het land afreisde en winkelcentra, bibliotheken en musea bezocht om het Chinese publiek de schoonheid van een levende olifant te laten ervaren. Dit collectieve werk was zo succesvol dat het IFAW in 2015 officieel werd erkend als één van de 20 beste merken in China: we waren de enige non-profit organisatie die op de lijst stond.

In december 2016 verraste China de wereld door een verbod op ivoorhandel aan te kondigen dat eind 2017 in zou gaan. Het verbod leidde tot dalende ivoorprijzen in Azië, versterkte handhavingsacties tegen illegale ivoorhandel en verhoogde straffen tegen wildlife criminaliteit in China. Het was een historische overwinning voor het behoud van olifanten. Dit soort maatschappelijke veranderingen gebeuren niet in één dag, maar door geduld en volharding kon het IFAW de manier waarop de Chinese samenleving ivoor ziet voorgoed veranderen.

Ons werk is nog niet voorbij. Ge Gabriel en het IFAW zullen de consumptie van wilde dieren blijven stigmatiseren. Zolang er ivoormaarkten bestaan, legaal of illegaal, lopen olifanten gevaar. Door onze campagnes voor gedragsverandering kunnen we door één persoon per keer te converteren er een einde aan maken.

Het oppervlak van de oceaan verbergt één van de grootste crises van natuurbehoud wereldwijd. Noordkapers in de Noord-Atlantsiche Oceaan lijden een langzame en ondraaglijke dood door verstrikking in vistuig. Als we nu niet handelen, is deze walvissoort binnen twintig jaar uitgestorven. nDe noordkaper heeft een lange geschiedenis van menselijk veroorzaakt lijden. In de 16e en 17e eeuw beschouwden walvisvaarders de noordkaper als de ‘juiste walvis’ om te jagen. Het waren favoriete doelwitten omdat ze zich langzaam verplaatsten, volgzaam van aard waren en omdat ze geneigd waren dicht bij de kust te blijven. Door hun hoge blubbergehalte dreven ze na hun dood, waardoor het voor walvisvaarders makkelijk was om walvisolie te oogsten. Begin 20e eeuw was de noordkaper door toedoen van Canadese en Amerikaanse walvisjagers op de rand van uitsterven gebracht. Gedurende de 50 jaar daarna zetten milieubeschermers zich in om de walvisjacht in deze gebieden te beëindigen en om de noordkaper te beschermen. nHedendaags wordt de Noord-Atlantische noordkaper wettelijk beschermd door een internationaal verbod op walvisvangst en de Marine Mammal Protection Act. Toch is de situatie vergelijkbaar met die van honderd jaar geleden. De grootste bedreiging voor de noordkaper is nu geen jacht, maar het verstrikt raken in vistuig. Tijdens het migreren, navigeren noordkapers door een doolhof van touwen en vistuig. Aan het einde van hun trek zijn ze soms verstrikt in honderden kilos vistuig. Terwijl het touw dieper en dieper in het vlees van de walvis snijdt, strijdt de noordkaper dagelijks om zich te voeden en om te overleven. Het duurt niet lang voordat de verstrikte walvissen verhongeren of verdrinken door het overheersende, belemmerende gewicht. nIFAW zet zich al jaren in voor de bescherming van de Noord-Atlantische noordkaper. Ons onderzoeksschip, de Song of the Whale, gebruikte innovatieve technologie om meer te leren over de algehele gezondheid van de noordkaperpopulatie. Ondertussen heeft ons Marine Mammal Rescue and Research-team (MMRRT) samengewerkt met partners om reddingsacties uit te voeren en onderzoek te doen door het uitvoeren van necropsieën bij dode noordkapers. Terwijl we vooruitgang boekten, groeide de populatie langzaam, maar we waren niet voorbereid op wat er vervolgens zou gebeuren. nIn 2017 lijdde de Noord-Atlantische noordkaper plots aan een ongekend aantal ongewone sterfgevallen. In de loop van het jaar werden zeventien noordkapers dood aangetroffen, waardoor er naar schattig nog maar 412 in het wild overblijven. Een uitgebreid rapport over de noordkapersterfte onthulde de grimmige waarheid: 100% van alle Noordkaper sterfgevallen van de afgelopen 16 jaar waren door de mensheid veroorzaakt. nNog erger was dat er geen walviskalveren meer geboren waren tijdens het ongebruikelijke sterfincident. Wetenschappers vermoedden dat verstrikkingen in vistuig ervoor zorgde dat vrouwelijke noordkapers geen energie meer hadden om zich voor te planten. Ook vermoedden ze dat de verstrikking zo hevig was, dat het baarmoeders letterlijk verpletterde. Omdat de noordkapers dood bleven gaan en er geen kalveren geboren werden, was het voor wetenschappers, vissers en overheden nu nog urgenter om samen te werken. We moesten snel handelen om het uitsterven van de noordkaper te voorkomen. nHet IFAW kwam in actie en begon de crisis vanuit elke invalshoek aan te pakken. Via campagnevoering en het bereiken van het publiek, verspreidden we bewustzijn over de crisis. We gingen een samenwerking aan met lokale vissers op Cape Cod (de Verenigde Staten) om nieuw, duurzaam vistuig te testen dat verstrikking met walvissen kon voorkomen. Onze mariene experts werkten nauw samen met het Amerikaanse Congres om de SAVE Right Whales Act in te voeren. Deze wetgeving houdt in dat er een nieuw subsidiestelsel in werking treedt dat financiering voor onderzoek en nieuw vistuig verschaft. We zijn bezig met het ontwikkelen van een ‘walvisveilig’ etiket voor zeevruchten, dat de vraag naar duurzame vis-, schaal- en schelpdieren zou stimuleren en waarvan duurzame vissers zouden kunnen profiteren. nEr zijn innovatieve oplossingen nodig om een bedreigde diersoort als de noordkaper te redden. Er is vooral een nauwe samenwerking tussen wetenschappers, wetgevers, vissers en consumenten nodig om het uitsterven van de noordkaper te voorkomen. We kunnen de noordkaper redden – maar we moeten nu actie ondernemen. n”}” data-sheets-userformat=”{“2″:769,”3”:{“1″:0},”11″:4,”12”:0}”>Het oppervlak van de oceaan verbergt één van de grootste crises van natuurbehoud wereldwijd. Noordkapers in de Noord-Atlantsiche Oceaan lijden een langzame en ondraaglijke dood door verstrikking in vistuig. Als we nu niet handelen, is deze walvissoort binnen twintig jaar uitgestorven.
De noordkaper heeft een lange geschiedenis van menselijk veroorzaakt lijden. In de 16e en 17e eeuw beschouwden walvisvaarders de noordkaper als de ‘juiste walvis’ om te jagen. Het waren favoriete doelwitten omdat ze zich langzaam verplaatsten, volgzaam van aard waren en omdat ze geneigd waren dicht bij de kust te blijven. Door hun hoge blubbergehalte dreven ze na hun dood, waardoor het voor walvisvaarders makkelijk was om walvisolie te oogsten. Begin 20e eeuw was de noordkaper door toedoen van Canadese en Amerikaanse walvisjagers op de rand van uitsterven gebracht. Gedurende de 50 jaar daarna zetten milieubeschermers zich in om de walvisjacht in deze gebieden te beëindigen en om de noordkaper te beschermen.
Hedendaags wordt de Noord-Atlantische noordkaper wettelijk beschermd door een internationaal verbod op walvisvangst en de Marine Mammal Protection Act. Toch is de situatie vergelijkbaar met die van honderd jaar geleden. De grootste bedreiging voor de noordkaper is nu geen jacht, maar het verstrikt raken in vistuig. Tijdens het migreren, navigeren noordkapers door een doolhof van touwen en vistuig. Aan het einde van hun trek zijn ze soms verstrikt in honderden kilos vistuig. Terwijl het touw dieper en dieper in het vlees van de walvis snijdt, strijdt de noordkaper dagelijks om zich te voeden en om te overleven. Het duurt niet lang voordat de verstrikte walvissen verhongeren of verdrinken door het overheersende, belemmerende gewicht.
IFAW zet zich al jaren in voor de bescherming van de Noord-Atlantische noordkaper. Ons onderzoeksschip, de Song of the Whale, gebruikte innovatieve technologie om meer te leren over de algehele gezondheid van de noordkaperpopulatie. Ondertussen heeft ons Marine Mammal Rescue and Research-team (MMRRT) samengewerkt met partners om reddingsacties uit te voeren en onderzoek te doen door het uitvoeren van necropsieën bij dode noordkapers. Terwijl we vooruitgang boekten, groeide de populatie langzaam, maar we waren niet voorbereid op wat er vervolgens zou gebeuren.
In 2017 lijdde de Noord-Atlantische noordkaper plots aan een ongekend aantal ongewone sterfgevallen. In de loop van het jaar werden zeventien noordkapers dood aangetroffen, waardoor er naar schattig nog maar 412 in het wild overblijven. Een uitgebreid rapport over de noordkapersterfte onthulde de grimmige waarheid: 100% van alle Noordkaper sterfgevallen van de afgelopen 16 jaar waren door de mensheid veroorzaakt.
Nog erger was dat er geen walviskalveren meer geboren waren tijdens het ongebruikelijke sterfincident. Wetenschappers vermoedden dat verstrikkingen in vistuig ervoor zorgde dat vrouwelijke noordkapers geen energie meer hadden om zich voor te planten. Ook vermoedden ze dat de verstrikking zo hevig was, dat het baarmoeders letterlijk verpletterde. Omdat de noordkapers dood bleven gaan en er geen kalveren geboren werden, was het voor wetenschappers, vissers en overheden nu nog urgenter om samen te werken. We moesten snel handelen om het uitsterven van de noordkaper te voorkomen.
Het IFAW kwam in actie en begon de crisis vanuit elke invalshoek aan te pakken. Via campagnevoering en het bereiken van het publiek, verspreidden we bewustzijn over de crisis. We gingen een samenwerking aan met lokale vissers op Cape Cod (de Verenigde Staten) om nieuw, duurzaam vistuig te testen dat verstrikking met walvissen kon voorkomen. Onze mariene experts werkten nauw samen met het Amerikaanse Congres om de SAVE Right Whales Act in te voeren. Deze wetgeving houdt in dat er een nieuw subsidiestelsel in werking treedt dat financiering voor onderzoek en nieuw vistuig verschaft. We zijn bezig met het ontwikkelen van een ‘walvisveilig’ etiket voor zeevruchten, dat de vraag naar duurzame vis-, schaal- en schelpdieren zou stimuleren en waarvan duurzame vissers zouden kunnen profiteren.
Er zijn innovatieve oplossingen nodig om een bedreigde diersoort als de noordkaper te redden. Er is vooral een nauwe samenwerking tussen wetenschappers, wetgevers, vissers en consumenten nodig om het uitsterven van de noordkaper te voorkomen. We kunnen de noordkaper redden – maar we moeten nu actie ondernemen.

Voor velen van ons is het krijgen van schoon water even eenvoudig als het aanzetten van een kraan. In werkelijkheid hebben ongeveer 2,1 miljard mensen (30% van de wereldbevolking) thuis geen directe toegang tot schoon drinkwater. Voor de mensen in het Chikolongo dorp in Malawi was het ophalen van water vaak zelfs levensgevaarlijk. Dorpsbewoners moesten kilometers lopen om water te halen uit de Shire River in het Liwonde National Park. Daar werden ze blootgesteld aan gevaarlijke ontmoetingen met wilde dieren zoals olifanten, nijlpaarden en krokodillen. De vrouwen en meisjes, die traditioneel verantwoordelijk waren voor de taak om water te halen, liepen daarnaast ook het gevaar te worden aangevallen door mannen tijdens deze tocht.
In 2013 vielen er gemiddeld 3 doden per maand in de gemeenschap. De slachtoffers waren echter niet alleen mensen: dieren werden vaak gedood als vergelding voor de schade die ze hadden toegebracht. De wilde dieren en de mensen van Chikolongo en Liwonde konden zo niet verder leven.
Daarom ging IFAW in 2013 een samenwerking aan met de Chikolongo gemeenschap om een duurzame oplossing te ontwikkelen die de veiligheid van de mensen én de wilde dieren zou garanderen. Na één jaar van planning en constructie bouwden we een waterpomp en pijleiding die de gemeenschap op een veilige en gemakkelijke manier toegang gaf op schoon water. Het water wordt naast drinken ook gebruikt voor landbouw en duurzame viskwekerij.
De pijplijn veranderde alles. Het aantal mensen die gedood werden door wilde dieren tijdens het verzamelen van water daalde tot nul en wilde dieren werden door mensen met rust gelaten. Maar de pijplijn was niet alleen een veiligheidsmaatregel: de voedselproductie van viskwekerij nam toe en zorgde voor een toename van eiwitgebruik bij de lokale bevolking. Nog belangrijker: het duurzame voedselalternatief verminderde illegale stroperij van vis uit de Shire rivier en de consumptie van bushmeat.
Ondertussen wordt een overschot van de gewassen uit de moestuinen doorverkocht, waardoor de gemeenschap een economische groei kende. Omdat meisjes niet meer naar de rivier moesten lopen voor water, hadden ze tijd om naar school te gaan en de kwaliteit van hun opleiding te verbeteren. Er is over het algemeen een sterkel gevoel van harmonie en geluk in de gemeenschap en bij haar wilde dieren.
Vandaag is ons project uitgebreid met drie andere dorpen, met een totaal van 3500 bewoners. Naast pijpleidingen, hebben we ook elektrische hekken gebouwd om te voorkomen dat wilde olifanten dorpsgewassen beschadigen. We hebben mensen opgeleid over veeteelt en bijenteelt, wat voor nieuwe bronnen van inkomsten zorgde. Onze nieuwe educatieve workshops veranderde de perspectieven van de bewoners en hielp ze de voordelen van het harmonisch samenleven met natuur en dieren te begrijpen.
Door gemeenschappen als Chikolongo te ondersteunen met duurzame ontwikkelingsmethoden, vergroten we het welzijn van zowel dier en mens en laten we zien dat we samen in balans kunnen leven.

De met uitsterven bedreigde Siberische tijger, ook wel amoertijger, is de grootste katachtige ter wreld. Ondanks zijn formidabele grootte en kracht, is dit Oost-Aziatische roofdier geen partij voor de mens. Door stroperij en ontbossing is de amoertijgerpopulatie in Rusland, China, Mongolië en Korea ernstig afgenomen. Hedendaags leven er wereldwijd minder dan 600 wilde amoertijgers en zijn ze enkel nog te vinden in een klein gebied in Oost-Rusland en in Noordoost-China.
Door intensieve inspanningen voor natuurbehoud en het herstellen van de populatie en door de laatst overgebleven amoertijgers te waarborgen, helpt IFAW het voortbestaan van deze katachtigen. We begonnen met ons werk in 2006 toen we met lokale partners en de Russische regering samenwerkten om twee nationale parken in Oost Rusland op te richten. Hiermee wilden we kwetsbare natuurgebieden beveiligen die nodig zijn voor het rehabiliteren en uitzetten van amoertijgers. Sommige experts zeiden dat het onmogelijk was om een geredde amoertijger succesvol te rehabiliteren, maar één speciale tijger bewees het tegendeel.
Op 25 februari 2012 kwamen jagers in Primorsky Krai (Rusland) twee verweesde tijgerwelpjes tegen: een broer en een zus van ongeveer zes maanden oud. Hun moeder was waarschijnlijk gedood door stropers. De welpen waren volkomen hulpeloos en ernstig ondervoed. Ze werden met spoed naar de plaatselijke Russische Wildlife Department gebracht om door een dierenarts nagekeken te worden. Tragisch genoeg was de broer te zwak en overleefde hij het niet. Maar het zusje bleek sterk te zijn. Ze werd ‘Zolushka’ genoemd, naar het Russische woord voor ‘Assepoester’.
Na het operatief verwijderen van de door bevriezing beschadigde punt van haar staart, werd Zolushka op 14 maart verplaatst naar het door IFAW gesteunde PRNCO Tiger Centre. Hier onderging ze een uniek rehabilitatieprogramma om haar fysieke conditie te bevorderen en om haar de vaardigheden en het gedrag aan te leren dat zij nodig had voor een leven in het wild. Ze kreeg een ruim gebied waar ze leerde hoe ze moest jagen en groeide op tot een onafhankelijke en sterke tijgerin.
Het volgende jaar was de toen 20 maanden oude Zoluskha sterk genoeg voor haar volgende levensfase. Op 9 mei 2013 werd ze verplaatst naar het Bashtak Nature Reserve, waar ze terug in het wild werd gezet. Hiermee werd ze de eerste gerehabiliteerde amoertijgerwelp die succesvol terug in het wild was gezet.
Maar voordat onze ‘Assepoester’ terug naar het wild keerde, werd ze uitgerust met haar eigen glazen slippertje: een satteliet-/radiohalsband die haar bewegingen en haar gezondheid monitorde. Maandenlang zagen we dat Zolushka goed aan het wennen was aan een leven in het wild. Maar ondanks dat ze leefde en opbloeide, zou het nog beter zijn als Zolushka uiteindelijk zou gaan reproduceren om zo bij te dragen aan de wilde populatie amoertijgers. Er was echter één probleem: tijgers verdwenen 40 jaar geleden uit het Bashtak Nature Reserve, waardoor onze Assepoester geen Prins kon vinden.
Dit werd op wonderbaarlijke wijze opgelost toen een eenzame mannelijke tijger, Zaventy genoemd, het territorium van Zolushka binnenging. Al snel vonden we sporen van Zolushka en Zaventy samen. Maar Zolushka had tijd nog voordat ze klaar was voor het moederschap. Ruim twee jaar laten op 9 december 2015 werden we beloond met geweldig nieuws: Zolushka had twee welpjes ter wereld gebracht. Ze was nu de eerste gerehabiliteerde en vrijgelaten amoertijger die in het wild gereproduceerd had. Haar twee welpjes hadden nu de populatie in het reservaat verdubbeld, wat het succes van onze inspanningen bevestigde.
Maar na Zolushka vierden we nog meer successen. Ondertussen worden er steeds meer verweesde tijgerwelpen gered en gerehabiliteerd. In 2014 werden vijf tijgers, genaamd Ilona, Borya, Kuzya, Ustin en Svetlaya, gerehabiliteerd en vrijgelaten. In 2017 werden Filippa en Vladik vrijgelaten en werd Svetlaya gefotografeerd met een jonge welp. Zolushka had toen haar tweede nestje met Zavetny.
Door samen te werken met organisaties in Oost Rusland, konden we samen met partners het verhaal van Assepoester nieuw leven inblazen door Zolushka te rehabiliteren en terug te zetten in het wild. Geconfronteerd met ongelukke omstandigheden, keerden de geredde tijgers tegen alle verwachtingen in terug naar het wild. Nu de populatie in dit gebied gestabiliseerd is, voorspellen we een sprookjesachtig einde voor Sibersische tijgers.

Stel je voor dat je in een piepkleine dierenkliniek moet opereren. Terwijl je een nieuwe patiënt aanmeldt, dient een collega aan de overkant verdoving toe aan een kat die wordt gesteriliseerd. De telefoon gaat af, honden blaffen en vrijwilligers rennen van het ene naar het andere dier.
Het is een hectische gebeurtenis, maar IFAW’s dr. Erika Flowers blijft gefocust en kalm. Steek voor steek, hecht ze de wonden van een hond voor een tweede kans op leven. Temidden van de chaos rondt dr. Flores de operatie af en legt de hond neer op een geïmproviseerd hondenbedje.
Dit is een dagelijkse ervaring voor onze partners bij Coco’s Animal Welfare in Playa Del Carmen in Mexico. We wisten dat er iets veranderd moest worden. Playa Del Carmen is één van de snelstgroeiende multiculturele steden in Latijns-Amerika. Het aantal honden en katten dat op de straten zwerft, groeit even snel als de menselijke bevolking.
Honden van gemengde rassen, ofwel vuilnisbakkenrassen, zijn een vertrouwd beeld op bijna elke straathoek. Deze worden in lokale gemeenschappen ‘malix’ genoemd, naar het Maya-woord voor ‘straathond’. Eigenaren houden van hun honden en katten, maar er is een tekort aan geld of vervoer om toegang te krijgen tot de zorg die de dieren nodig hebben. Daarnaast lijden de rondzwervende dieren zonder eigenaar aan onbehandelde ziektes en verwondingen. Ze zoeken noodgedwongen hun eigen voedsel en schoon water.
In 2012 werkte het IFAW samen met Coco’s Animal Welfare, de enige sterilisatie- en castratiekliniek van de regio. In 2013 schaften we samen een mobiele veterinaire eenheid aan die heeft bijgedragen aan voorlichting, transport, noodhulp, campagnevoering en medische behandelingen. Maar met het groeien van de gemeenschap, groeide ook de vraag naar deze diensten.
Coco’s Animal Welfare opereerde vanuit een klein huis. We erkenden dat er dringend behoefte was aan een grotere faciliteit. In 2015 sponsorde het IFAW de bouw van een nieuwe, grotere kliniek die onze experts de ruimte en uitrusting boden, die nodig was voor hun werk.
Op 7 mei 2016 vierden we de opening van onze nieuwe Coco’s Animal Welfare kliniek. Dankzij de juiste ruimtes, apparatuur en andere benodigdheden konden onze dierenartsen nu op efficiënte wijze de dieren in nood behandelen. Gemiddeld verzorgt Coco’s Animal Welfare kliniek nu 10.000 dieren per jaar.
Onze goedkope sterilisatiediensten voor katten en honden helpen het aantal ongewenste, rondzwervende dieren te minimaliseren en zorgen ervoor dat de dieren een liefhebbend gezin hebben dat voor hen kan zorgen. In veel gevallen adopteerden onze toegewijde medewerkers zelf een eigen dier in nood.
Toen Princesa bij ons kwam, leed het kleine hondje aan een door teken overgedragen ziekte. Ze had dag en nacht zorg nodig. Dr. Flores bracht haar naar huis en zorgde de hele nacht voor haar, totdat ze gezond genoeg was om zich de volgende ochtend met haar familie te herenigen.
Deze toewijding maakt Coco’s Animal Welfare een geliefde en gerespecteerde organisatie in de gemeenschap. Door initiatieven waarbij we de lokale gemeenschap bereiken en dagelijkse interacties met de lokale bevolking, zijn het niet alleen de dieren die profiteren van ons werk. We bouwen een omgeving waarin mensen dieren respecteren en waar zij samen in balans leven.
De voogdij van huisdieren is in de gemeenschap drastisch verbeterd en gezinnen zijn blij dat ze kunnen vertrouwen op Coco’s Animal Welfare kliniek als hun dier in nood is. We veranderen de manier hoe mensen over dieren denken en creëren een betere toekomst voor mens én dier in Playa Del Carmen.

Een zee van grijze lichamen bedekt een kleine steiger in Chatham, Massachussets – een groep grijze zeehonden is bijeengekomen om uit te rusten. Onder de zeehondenmenigte vinden we ‘Sausalito’, een kleine vrouwelijke zeehond die wanhopig behoefte heeft aan een redder. Met een dodelijk dunne vislijn strak om haar nek gewikkeld, lijdt ze veel pijn terwijl de lijn in haar vlees snijdt. Sausalito heeft geluk en zal worden gered, maar andere zeehonden sterven op zee door te verdrinken of te verstikken door het vistuig waarin ze verstrikt raken.
Net als veel andere zeehonden overal ter wereld, had deze jonge zeehond de pech dat ze in aanraking kwam met vistuig en erin verzeild raakte. Niet in staat om zichzelf te bevrijden, raakte ze verder verstrikt in het vistuig en werd de wond steeds groter. Er bestaat geen twijfel over het lijden dat verstrikking veroorzaakt: dieren worden langzaam gewurgd, verhongeren, raken uitgeput of krijgen ernstige infecties. Het Marine Mammal Rescue and Research team (MMRR team) van het IFAW zet zich in voor het verder ontwikkelen van ontknopingsmethoden om de gevolgen van dit ongebreidelde dierenwelzijnsprobleem te verminderen.
Maar het vangen en behandelen van zeehonden is gevaarlijk, ook voor getrainde professionals. Volwassen zeehonden wegen honderden kilo’s en hebben krachtige kaken en scherpe tanden die zij kunnen inzetten als ze agressief of gestresst zijn. Daarnaast zullen zeehonden, die door verstrengeling aangespoeld zijn, bij het kleinste teken van onrust terugkeren naar zee, wat resulteert in een vlaag van flippers en chaos voor hulpverleners. Zelfs met weken van planning, coördinatie en gespecialiseerde uitrusting was het succespercentages voor het vangen van zeehonden laag. We beseften dat om onze kansen te vergroten deze dieren te vangen, die enorm lijden, we in staat moesten zijn de zeehonden veilig en snel van een afstand te verdoven.
Op woensdag 3 augustus 2016 heeft ons MMRR team de allereerste zeehond van veraf kunnen verdoven aan de oostkus van de VS. In de vroege ochtenduren verlieten we de dokken samen met een getalenteerd team van biologen en dierenartsen met drie boten die volgeladen waren met gespecialiseerde, veterinaire uitrustingen. Niet lang daarna vonden we Sausalito, het zeehondenvrouwtje. Ze werd van een afstand verdoofd met een dart gevuld met kalmeringsmiddel en een akoestische zender, ontwikkeld door het Marine Mammal Center in Californië.
Terwijl de zeehonden terug de zee in vluchtten, gebruikten we een hydrofoon om Sausalito’s locatie te bepalen. Na twintig minuten gespannen te zoeken, vonden we Sausalito en droegen we haar naar het land. Het team begon onmiddellijk de vislijn die om haar nek gewikkeld was – en erin sneed – voorzichtig te verwijderen. We maakten haar wonden schoon en gaven haar een dosis antibiotica en een sateliet-tracking label, zodat we haar herstel konden controleren.
De succesvolle redding en vrijlating van Sausalito was een belangrijke ontwikkeling in het reageren op verwarde en verwonde zeehonden op Cape Cod, VS. Het ontwarren van dieren is slechts één deel van een groter probleem van oceaanvervuiling. We hopen meer over deze problemen te leren om ze beter te voorkomen, maar in de tussentijd verdienen de zeehonden het niet om slachtoffer te worden van het plastic in de oceaan. Daarom investeren we tijd en middelen in het onderzoeken van betere methoden om individuele dieren te redden. Elk indiviudeel dier dat we redden, helpt een diersoort te overleven. Alle activiteiten werden uitgevoerd onder NMFS-vergunning # 18786 en gedeeltelijk ondersteund door een John H. Prescott-beurs.

Toen het wereldwijde verbod op commerciële walvisvangst in 1986 aangenomen werd, was het een mijlpaal in de geschiedenis. Het werd beschouwd als één van de meest effectieve beschermingsmaatregelen van wilde dieren ooit, die door een internationaal orgaan genomen werd. Tienduizenden walvissen zouden hierdoor jaarlijks worden gered van de slacht. Er was echter één voorwaarde: een eerdere bepaling van een internationaal verdrag over walvisvangst in 1946 stond het doden van een onbeperkt aantal walvissen toe voor ‘wetenschappelijke’ doeleinden.
Landen als Japan en IJsland besloten volledig gebruik te maken van deze regeling. Japan werd de meest beruchte dader door ‘wetenschappelijke walvisjacht’-programma’s uit te voeren die de omvang, schaal en het aantal gedode walvissoorten vergrootte in de naam van wetenschap. Zelfs nadat de Internationale Walvisvaart Commissie (IWC) het walvisreservaat in de Zuidelijke Oceaan in 1994 had opgericht, bleef Japan als enige land achter het besluit om walvissen te doden in dit internationaal erkende beschermde gebied. In werkelijkheid wordt er geen unieke, wetenschappelijke informatie verkregen van de zogenaamde wetenschappelijke walvisjacht, die eigenlijk meer met walvisvangst te maken heeft dan met wetenschap.
Wetenschappelijke vergunningen vereisen dat alle walvisproducten volledig worden benut, waardoor een wetenschappelijke vergunning weinig meer is dan een vergunning om walvisvlees te verkopen. En het komt goed uit voor de walvisjagende landen dat zij hun eigen vergunningen goedkeuren zonder vooraf zinvol onderzoek te doen. Achter deze schijn ligt de waarheid – wetenschappers hoeven niet langer walvissen te doden om over de dieren te leren. ’s Wereld beste wetenschap naar walvissen komt van IFAW-wetenschappers en externen die levende walvissen in hun natuurlijke leefomgeving bestuderen. Vier decennia lang heeft IFAW de strijd voor de beëindiging van de wetenschappelijke walvisjacht geleid door internationale politieke druk tegen Japan te faciliteren.
Het IFAW steunde IWC bij het aannemen van meer dan 40 resoluties die de Japanse walvisjacht bekritiseerden. In november 2005 steunden we een coalitie van landen bij het aannemen van een resolutie waarin Japan werd opgeroepen de walvisvangst in de Zuidelijke Oceaan te stoppen. In juni 2006 vond er een internationaal panel van onafhankelijke juridische experts plaats, georganiseerd door het IFAW, die wavlsivangst als onwettig verklaarde volgens internationaal recht. Japan negeerde alle kritiek en diplomatieke druk. In 2005 verdubbelde zij hun walvisvangst en startte ze een tweede Antarctisch wetenschappelijke walvisjachtprogramma.
In reactie hierop moedigde het IFAW de Australische regering aan om een juridische strijd tegen het Japanse nieuwe programma te starten, op basis van het feit dat de jacht niet voor wetenschappelijke doeleinden was. In 2013 legde Australië hun zaak voor aan het Internationaal Gerechtshof (ICJ), het belangrijkste gerechtelijke orgaan van de Verenigde Naties (VN). Op 31 maart 2014 verklaard het ICJ de Japanse walvisjacht in de Zuidelijke Oceaan illegaal volgens internatioanal recht. Ondanks deze enorme overwinning, die de Japanse regering leek te aanvaarden, vond het Japanse Ministerie van Visserij een nieuwe maas in de wet. Onder internationaal recht voldeed Japan technisch gezien aan de wettelijke vereisten van de uitspraak van het ICJ door lopende walvisjachtprogramma’s te stoppen, maar het land introduceerde het jaar daarop een aangepast, nieuw ‘onderzoeksprogramma’ van Arctische walvisvangst.
Zo zette Japan de walvisjacht voort door het aantal gedode walvissen, dat na 30 jaar op 14.000 stond, uit te breiden.
Onverschrokken bleef het IFAW zich inzetten om het IWC aan te moedigen actie te ondernemen. We verdubbelden onze toewijding om bewustzijn onder de Japanse bevolking te creëren, zodat er een besluit genomen zou worden om een einde te maken aan de ‘wetenschappelijke’ walvisjacht.
Respectvolle maar aanhoudende druk van meerdere kanten wierp uiteindelijk haar vruchten af toen Japan in december 2018 zijn plannen aankondige om de IWC te verlaten en zo wetenschappelijke walvisjacht in Anatarctica en de Noordelijke Stille Oceaan te beëindigen en om eventuele toekomstige walvisvaart te beperken tot hun eigen kustwateren.
Wanneer dit besluit eind juni 2019 intreedt, zal de langlopende schijn van walvisjacht voor wetenschap ten einde komen. Terwijl we dit grimmige hoofdstuk van onze geschiedenis sluiten, blijven we bij het IFAW bezig met het leiden en ondersteunen van IWC’s voortdurende migratie van oude ‘walvisvaardersvereniging’ naar een organisatie die zich inzet voor het behoud van walvissen en hun leefgebieden en zich richt op bedreigingen en uitdagingen voor walvissen.

De Masai-bevolking in Kenia gelooft dat de god Ngai alles heeft geschapen: de hemel, de aarde, de mensen… en het vee. Ngai gaf vee aan de Masai-herders om voor te zorgen en dit is door de eeuwen heen een heilige taak geweest. Vandaag de dag draaien de levens van de Masai nog steeds om het vee dat hun levensonderhoud biedt.
Daniel Leturesh brengt zijn ochtenden door zoals de meeste Masai. Hij wordt om vijf uur ’s ochtends wakker, begroet zijn kinderen en vertrekt naar zijn koeien. Daarna dwaalt zijn dag ver af van de typische Masai werkzaamheden: in plaats van zijn vee te beschermen, is het zijn taak om over zijn gemeenschap te waken.
Als voorzitter van de Olgulului Ololarashi Group Ranch (OOGR), die het Amboseli National Park omringt, is Leturesh verantwoordelijk voor het coördineren van individuele landeigenaren in de Kitenden Corrider om ervoor te zorgen dat hun huizen intact en productief blijven. Hij reist voortdurend van de ene ontmoeting naar andere en zorgt voor de beste oplossingen voor de problemen van zijn buren. Maar zoals de Masai al eeuwenlang doen, erkent Leturesh ook het belang van de wilde dieren waarmee ze het land delen – zoals de 1.400 olifanten die op hetzelfde land vertrouwen.
Binnen de OOGR-landen ligt een kwetsbaar gebied tussen het park en de zuidelijke Kilimanjaro – een route die olifanten al millennialang gebruiken. Als het opgebroken zou worden door gebruik van landbouw, gaan olifanten en mensen om dezelfde hulpbronnen concurreren. Dit leidt tot letsel en overlijden van zowel olifanten en mensen. Deze kennis gecombineerd met de dreiging van de degradatie van het ecocsysteem en de inkomstenderving van de lokale gemeenschap, koos de OOGR ervoor om samen met Kenya Wildlife Service (KWS) en IFAW te werken aan het behoud van deze kwetsbare migratieroute, ook wel de Kitenden Corridor genoemd.
Na veel discussie en onderzoek werd de enige haalbare oplossing bereikt door het IFAW en onze partners: het huren van het land in de Kitenden Corridor om het zo te beschermen. Dit vereiste echter ook dat alle 2.600 landeigenaren moesten instemmen met de huurovereenkomst.
Voorzitter Leturesh bleek een echte voorvechter voor dieren. Hij hield vergaderingen tussen gemeenschappen en reisde af naar alle landeigenaren. Hij maakte hen bewust van de voordelen van het verhuren van het land voor natuurbehoud, in plaats van het te verkopen voor winst, iets wat andere landeigenaren gedwongen waren te doen om zichzelf te onderhouden. Hij bracht leden van de gemeenschap naar andere, verkochte boerderijen, zodat zij de negatieve effecten van het verkopen aan externen konden ervaren.
Het duurde zes jaar. Samen met het IFAW kon Leturesh alle 1.600 landeigenaren overtuigen hun land te verhuren. Op 17 juli 2013 ondertekende IFAW de historische huurovereenkomst dat 16.000 hectacte in de Kitenden Corrider vrijmaakte. Later vernieuwden we deze huurovereenkomst voor vijf jaar en werden huurovereenkomsten met 1.000 extra grondbezitters ondertekend, waardoor het totaal aantal beschermde hectaren opliep tot 26.000. Kitenden is nu een wettelijk erkend natuurbehoudsgebied: de Kitenden Conservancy Trust – de eerste in de handen van de OOGR gemeenschap. De groep is nu goed gepositioneerd om de Masai-waarden en het beschermen van wilde dieren in Amboseli te waarborgen, zoals ze al generaties lang hebben gedaan.

De zon gaat onder en raakt nauwelijks nog het lange olifantsgras dat zich uitstrekt zover men kan zien. Een Indische neushoorn graast naar de Brahmaptura rivier terwijl een keizerreiger hoog in de lucht vliegt. Kaziranga National Park is één van ’s werelds meest biodiverse hotspots. Het park ligt in Assam (India) en staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO.
Indische neushoorns, Aziatische olifanten, wilde zwijnen, Bengaalse tijgers en lippenberen zijn slechts enkele iconische soorten die in het park leven en afhankelijk zijn van de aanwezige natuurlijke hulpbronnen om te overleven.
Kaziranga National Park was vroeger een dierenparadijs – maar conflicten komen in de hoeken van het park voor. Stroperij, vernietiging van leefgebieden en conflicten tussen mensen en wilde dieren bedreigen de prachtige dieren die bescherming verdienen. In 2002 richtte het IFAW samen met Wildlife Trust of India (WTI) en Assam Forest Dempartment het CWRC, het Centrum voor Wildlife Rehabilitatie en Natuurbehoud, op en startten we een initiatief om dieren in nood te redden, te rehabiliteren en terug in het wild te zetten.
Elk gevederd, geschubd en harig dier dat onze hulp nodig had, was welkom. We creërden gespecialiseerde rehabilitatieprogramma’s voor de meest bedreigde diersoorten in India, zoals Indische neushoorns, Aziatische olifanten, luipaarden, Oostelijke hoeloks en Himalayagieren. Tegen 2012 hadden we meer dan 16.000 individuele dieren en 150 verschillende diersoorten gered. Elk jaar trekt van juni tot september het moessonseizoen over Assam, wat leidt tot een toename van het aantal verdwaalde dieren en dieren die gered moeten worden. Gedurende dit seizoen komen veel conflicten tussen dieren en mensen voor. Ter voorbereiding op dit seizoen organiseren IFAW en WTI een bewustzijnstraining voor parkwachters, paramilitaire reddingsteams en de lokale gemeenschap. Zodra de overstromingen toeslaan, staan we klaar om snel actie te ondernemen. Door nauw samen te werken met lokale autoriteiten kunnen we zoveel mogelijk dieren redden en rehabiliteren in het CWRC.
Vandaag de dag blijven we ons inzetten voor dieren en lokale bewoners in Assam. Onze experts werken nauw samen met lokale gemeenschappen om het naast elkaar bestaan van wilde dieren en mensen te bevorderen en om conflicten te voorkomen. Elk individueel dier dat we redden, rehabiliteren en terugzetten in het wild draagt bij aan het ecosysteem van India en zorgt ervoor dat parken als Kaziranga National Park blijven bestaan. Elke educatieve workshop inspireert lokale gemeenschappen duurzame oplossingen te vinden die hen in staat stellen in balans met dier en natuur te leven. Onze reddingsacties en publieke initiatieven zorgen voor een betere toekomst voor mensen, dieren én landschappen in India.

De een denkt aan muntblaadjes, de ander aan wolken, maar één ding is zeker: we zijn al sinds de ontdekking van de nevelpanter gefascineerd om zijn unieke vacht. De perfecte camouflage voor een leven in de Aziatische bossen heeft helaas ervoor gezorgd dat de nevelpanter met uitsterven wordt bedreigd.
De wilde kat wordt naast een afname van leefgebied ook ernstig bedreigd door de illegale jacht, vanwege haar mooie vacht en tanden. Naar schatting leven er nu minder dan 10.000 nevelpanters in het wild, verspreid over kleine gebieden in Azië. Met zo’n kleine populatie is elke individuele nevelpanter van belang voor de soort als geheel. Toen IFAW en Wildlife Trust of India (WTI) in maart 2009 op de hoogte werden gesteld van twee verweesde nevelpanterwelpjes in het noordoosten van India, wisten we dat we hen een kans op een beter leven in het wild moesten geven.

Met nog gesloten ogen, waren de welpen van amper twee weken oud erg kwetsbaar en hadden ze dringende behoefte aan deskundige zorg. Dat betekende weken van bijna constante flesvoeding en maandenlange, potentieel gevaarlijke nachtwandelingen in het bos, maar we waren vastbesloten om deze welpen te redden. Zes maanden lang verzorgden we de welpen in het IFAW-WTI Mobile Veterinary Service station. Ondertussen gingen onze medewerkers aan de slag om de best mogelijke locatie voor vrijlating te identificeren: een veilige plek waar de welpen in het wild konden leven als ze hier klaar voor waren.
In het westen van Assam, India, werden de welpjes opgevangen door hun ‘surrogaatmoeder’ Nath. Gekleed in een groene jumpsuit en een camouflagehoed, vergezelde hij de welpjes op dagelijkse en nachtelijke boswandelingen. In het begin droegen de welpjes nylon harnasjes, maar bij het groeien van hun zelfvertrouwen, kregen ze ook de vrijheid om los rond te zwerven. Ze vertrouwen nog steeds op hem en verlieten nooit zijn zicht: ze keerden zelfs terug in een golf van vlekken bij het horen van hun speciale, geheime roep. Gedurende het opgroeien van de welpjes, analyseerde Nath hun gedrag en hun rehabilitatie.
Op 1 mei 2010, na bijna één jaar revlidatie, was het eindelijk zo ver. Het was tijd voor de welpjes om afscheid te nemen van Nath en om voorgoed terug te keren naar het wild. Ze werden allebei uitgerust met een speciale radiohalsband, zodat het IFAW-WTI personeel hun avonturen konden volgen en ervoor konden zorgen dat ze zich goed aanpasten aan hun nieuwe lieven in het wild.
Het redden van de twee verweesde welpjes waren de eerste voorbeelden van nevelpanters die werden gered, gerehabiliteerd en weer werden vrijgelaten in het wild. Omdat de nevelpanter een van de minst bekende katachtigen is, was de kennis die we hadden opgedaan bij het rehabilitatieproces van groot belang bij het verbeteren van rehabilitatiemethoden voor toekomstige reddingsacties.
Sindsdien hebben IFAW-WTI teams, naast andere Aziatische wilde dieren zoals olifanten en neushoorns, meer nevelpanters kunnen redden en vrijlaten.

Zwaar uitgedroogd en gedesoriënteerd door een wolk van zwarte rook, worstelt een koala om te ademen. Tweedegraads brandwonden hebben haar vingerafdrukken weggebrand en haar in verlammende pijn achtergelaten; ze is niet in staat om haarzelf in veiligheid te brengen. Als ze het overleeft, zal haar toekomst moeilijk zijn. Koala’s ontwikkelden vingerafdrukken als een manier om bomen beter te beklimmen en eucalyptusbladeren makkelijker te grijpen. Zonder deze vingerafdrukken zal ze opnieuw moeten leren hoe ze de boomtoppen moet manoeuvreren. Ook al is zij zwaargewond, zij is een van de gelukkigen. Het Noodhulpteam van het IFAW ziet de koala en snelt haar te hulp. Ze wordt voor spoedbehandeling naar onze lokale Australische partner gebracht en zal ze daar moeten herstellen.

Op zaterdag 7 februari 2009 werd het record verbroken qua hoge temperatuur en lage luchtvochtigheid in de Australische staat Victoria. Rond het middaguur bereikten windsnelheden hun top van 100 kilometer per uur, waarbij ze een elektrische transmissielijn afbraken. Hierdoor ontstaat er een bosbrand die de dodelijkste en meest intense vuurstorm zou worden die ooit in de postkoloniale geschiedenis van Australië is ervaren. Tegen het einde van de dag – een dag die nu voor altijd bekend staat als Zwarte Zaterdag – werden in heel Victoria maar liefst 400 individuele branden geteld. Honderdtachtig mensen verloren hun leven en nog veel meer mensen hun huizen.

Gedurende bijna drie maanden bleven bosbranden over Victoria woeden en veroorzaakten complete verwoestingen van gemeenschappen, dieren in het wild en natuurlijke landschappen. Naar schatting zijn duizenden wilde en gedomesticeerde dieren gedood of gewond geraakt door de vuren en de hitte. Het IFAW heeft ter plaatse een team en een mobiele noodhulpeenheid ingezet om onze lokale partners te helpen en dieren in nood te redden. Veel slapeloze nachten werden besteed aan het zoeken naar dieren. Veel dieren kwamen om, maar degene die levend werden gevonden, werden snel naar spoedeisende hulp gebracht.
De eerste actie voor dierenartsen was het toedienen van verdoving om de pijn van het dier te verzachten en een gezondheidstest uit te voeren. Bij de slachtoffers van brandwonden werden hun wonden nat- en schoongemaakt en verbonden, terwijl de dieren die leden aan rookinhalatie, zuurstof toegediend kregen. Het rehabilitatieproces van elk dier was anders. Sommige van hen herstelden zich snel en konden binnen een week met succes terugkeren naar het wild. Voor anderen duurde het een jaar voordat ze weer vrijgezet werden in het wild. In totaal redde het IFAW 142 dieren, waaronder koala’s, kangoeroes, wallaby’s, wombats en paarden.

Malawi is een van ’s werelds minst ontwikkelde landen: het is small en ingesloten, verscholen tussen Zambia, Tanzania en Mozambique in Zuidoost-Afrika. Omdat bijna alle inwoners afhankelijk zijn van landbouw, en vanuit historisch perspectief slechte bodemgesteldheid, werd het land begin 2000 in beroering gebracht toen een periode van ernstige droogte voedselvoorraden verwoestte. Op zoek naar water migreerden olifanten van bosreservaten naar de dichtbevolkte landbouwgebieden van Phirilongwe. In 2009 maakten olifantenfamilies inbreuk op landbouwgemeenschappen; zij verwoestten gewassen en brachten de lokale bevolking in gevaarlijke problemen. Omdat er weinig voedsel over was van de droogte en de graanvoorraden van de overheid op waren, vertrouwden dorpsbewoners wanhopig op deze gewassen om te overleven. Ze gebruikten pijlen, valstrikken en geweren om de olifanten weg te jagen, maar dit resulteerde alleen in de verwonding van olifanten en de dood van meer dan tien dorpelingen. Op dit moment wist de Malawische regering dat ze moest ingrijpen en snel handelen voordat de situatie nog verder zou verslechteren, voor zowel de mensen als de dieren.
Na het verzoek van de hoofden in het gebied om in te grijpen, namen overheidsfunctionarissen contact op met het IFAW en vroegen om hulp bij het oplossen van de crisis. Het leven van mensen en olifanten lag in de weegschaal en het doel van het IFAW was om een duurzame oplossing te vinden die de veiligheid van zowel mens als dier zou waarborgen. In slechts drie weken planden we een massale evacuatie om 83 olifanten 250 kilometer naar Majete Wildlife Reserve te verplaatsen, een beschermd landschap waar de dieren de vrijheid om in vrede te leven.

Vroeg in de ochtend op elke dag dat we een familie verhuisden, kalmeerden onze professionals de olifanten voorzichtig en brachten ze per vrachtwagen naar Majete. Gedurende een maand hebben we 14 olifantenfamilies verplaatst, elk met hun eigen unieke relaties en persoonlijkheden. Bij aankomst werden de olifanten in speciale omhulsels gehouden en nauwlettend gevolgd om er zeker van te zijn dat hun gezondheid aan de normen voor vrijlating voldeed. Na een korte periode van monitoring werden de olifanten vrijgelaten – klaar om aan deze nieuwe fase van hun leven te beginnen.

Vier jaar later waren de olifantenfamilies volledig geïntegreerd in hun nieuwe huis in Majete Wildlife Reserve. Onze enorme onderneming bleek een succes. Individuele olifanten vermengden zich met de inheemse olifantenpopulaties en hadden zelf baby’s die zich niet bewust waren van het conflict dat hun ouders teisterde. Onze samenwerking met de Malawische overheid heeft een positief voorbeeld gegeven met vanuit een ethische benadering van praktijken olifanten beheren. Vandaag werkt het IFAW nog steeds samen met lokale gemeenschappen in Malawi, vinden we creatieve oplossingen voor watercrises en bieden we alternatieve bestaansmiddelen aan de meest kwetsbare gemeenschappen zodat zij geen toevlucht nemen tot stroperij om te overleven. Door de oorzaken van de ernstige problemen van mensen en dieren aan te pakken, kunnen we duurzame oplossingen creëren die beiden ten goede komen.

Nadat de Canadese overheid in de jaren 90 de commerciële zeehondenjacht nieuw leven inblies, nam het aantal gedode zeehonden enorm toe. Tussen 1996 en 2008 werden bijna 3,5 miljoen zeehonden gedood. Ondanks onze inspanningen om de voortdurende mishandeling en het onnodige lijden van zeehonden te documenteren, bleef de jacht groeien dankzij overheidsfinanciering. Er was een nieuwe strategie nodig.

Om de traditie te doorbreken, keek de nieuwe generatie van IFAW-voorvechters terug naar het werk van Brian Davies. Ze voerden de strijd terug naar Europa en richtten zich op politici. In 2004 nam het IFAW twee leden van het Europees Parlement mee naar het ijs in Canada, om de zeehondenjacht van dichtbij te ervaren. Michel Vandenbosch, een Belgische dierenactivist die deelnam aan de reis: “Wat ik daar zag, zal ik nooit vergeten.” Tijdens de reis zagen de Europarlementariërs hoe een zadelrob wreed werd geknuppeld op zijn hoofd: maar het dier leefde nog. Wetende dat het niet was toegestaan om actie te ondernemen, konden de Europarlementariërs enkel hulpeloos toekijken hoe de zeehond ineendook en minutenlang in zijn eigen bloed spartelde totdat het langzaam stierf. “Ik zag hel op ijs.” Herinnert Vandenbosch zich grimmig.

De ervaringen van de aanwezige Europarlementariërs bleek het keerpunt voor IFAW’s campagne. Zij keerden terug naar Europa en eisten een volledig verbod op zeehondenproducten in Europa. Ook Nederlandse Kamerleden waren overtuigd om een verbod in te voeren, nadat ze samen met IFAW naar Canada waren afgereisd. In 2007 begonnen naast Nederland, ook België, Italië, Duitsland en Oostenrijk met het implementeren van een verbod. In 2009 voerde de EU eindelijk een volledig verbod in op de commerciële handel en invoer van zeehondenproducten, met uitzondering van producten verkregen door inheemse jacht. Vervolgens besloot Rusland, Canada’s grootste afnemer in zeehondenvacht, in 2011 ook een volledig verbod op zeehondenproducten in te voeren. Ondertussen daagden Canada en Noorwegen in 2014 de World Trade Organization (WTO) uit om het verbod in te trekken. Ze verloren doordat het verbod op handel en invoer toegestaan is als het gerechtvaardigd kan worden door publieke morele zorgen. Hedendaags hebben 36 landen wereldwijd beperkingen op de import en verkoop van zeehondenproducten ingevoerd.

Door het EU-verbod van 2009 stortte de Canadese zeehondenindustrie in. Direct na het verbod leverde de hele zeehondenjacht ongeveer 850.000 Canadese dollars op, wat acht keer minder was dan het jaar daarvoor. In 2006 deden 5.594 jagers mee aan de jacht, maar in 2014 waren dit er nog maar 393. En terwijl de toegestande vangst 400.000 is, werden er in 2015 slechts 35.000 zadelrobben gedood: het laagste aantal sinds 1986.

Desondanks staan Canadese politici erop om de industrie levend te houden door een stroom van belastinggeld in de industrie te pompen en door nieuwe methoden voor internationale handel te ontwikkelen. In een schandalig teken van wanhoop, overwoog de Canadese overheid zelfs om drankjes gemaakt van zeehondengenitalia te verkopen als afrodisiaca op Aziatische markten. Toch bleven dergelijke pogingen mislukken.

Vijfitg jaar nadat het IFAW werd opgericht om de Canadse commerciële zeehondenjacht te beëindigen, is de strijd bijna gewonnen. Nu we niet meer hoeven te documenteren, blijven we druk uitoefenen op politici en overheden om het verbod in stand te houden en om overheidssubsidies voor de jacht te beëindigen. Om een wereld te creëren waarin dieren en mensen in balans samenleven, is de wrede commerciële zeehondenjacht niet langer acceptabel en economisch verantwoord.

Canada moet het einde van de commerciële jacht accepteren. Help ons de commerciële zeehondenjacht te stoppen door een kort bericht te sturen naar de Canadese premier Justin Trudeau.

Na zeven maanden van revalidatie zijn op 24 juni 2011 Drew, Jason, Lori en Dean klaar voor een tweede kans in het leven. Ons team kalmeert de 200 kilo zware grizzlyberen, plaatst ze in aangepaste rioolvormige beervallen – gemaakt van grote afvoerbuizen – en laadt ze op een oplader. De wagen rijdt meer dan 14 uur de nacht door waarna de beren in de Bella Coola Valley arriveren. Bij aankomst plaatsen we de verdoofde beren op een stuk triplex. We wikkelen een bagagenet rond het geïmproviseerde platform en hechten deze aan een helikopter. Zwevend boven het prachtige, beboste landschap worden de grizzlyberen vrijgelaten in de omgeving bij het Owikeno-meer. Niet bewust van het reisavontuur, ontwaken Drew, Jason, Lori en Dean op de grond en wandelen nieuwsgierig in hun nieuwe thuisomgeving. Dit was pas de derde keer dat een dergelijke vrijlating plaatsvond vanuit het unieke Grizzly Bear Pilot-Project van het IFAW.

Tijdens de 19e eeuw leidde de bloeiende pelsindustrie tot een grote daling van grizzlybeerpopulaties in Brits-Colombia (Canada). De jacht vernietigde cruciale populaties grizzlyberen en stedelijke ontwikkeling zorgde voor wijdverbreide verlies van leefgebieden. In 1990 stond de grizzlybeerpopulatie van Brits-Colombia op het punt van uitsterven. De de overlevende dieren werden gedwongen te leven in schaarse bossen bos verspreid over het land. Tegen de jaren 2000 werd duidelijk dat er iets moest worden gedaan om deze grizzlyberen te redden.

Maar al te vaak werden moederberen doodgeschoten, waardoor de welpen wees werden en niet in staat waren voor zichzelf te zorgen. In 2007 werkte IFAW samen met Northern Lights Wildlife Society (NLWS) om het Grizzly Bear Pilot Project te creëren – een initiatief om verweesde grizzlyberen in het wild te redden, te rehabiliteren en vrij te laten. Hoewel grizzlyberen wel eerder waren grootgebracht en in Brits-Colombia waren vrijgelaten, zou dit de eerste keer zijn dat in een project zou worden bijgehouden hoe het met de dieren na de vrijlating gaat. Dit om te bewijzen dat welpen weldegelijk kunnen overleven en re-integreren in wilde populaties. Het project begon in juli 2007 met de twee eerste geredde grizzly-wezen, Suzy en Johnny. Nadat Suzy’s moeder was gedood door stropers en Johnny’s moeder aangereden door een vrachtwagen, waren Suzy en Johnny de eerste beren die gerevalideerd werden door het rehabilitatiecentrum van het NLWS in Smithers (noordelijke Brits-Columbia). In de loop van de winter voorzagen onze verzorgers Suzy en Johnny van voedsel en “”verrijkings””speelgoed en andere items die dieren helpen praktische ervaring op te doen. Zo worden zij geholpen om straks te overleven, wanneer ze in het wild worden vrijgelaten. Gedurende deze tijd ontwikkelen de welpen belangrijke levensvaardigheden zoals bomen klimmen, voedsel zoeken en graven met hun lange klauwen. Op 12 juli 2008 werden Johnny en Suzy terug geplaatst in het wild en werden ze de eerste grizzlyberen in de Canadese geschiedenis, met deze aanpak. Na Suzy en Johnny waren Espen en Koda de volgende die in de zomer van 2009 werden uitgezet. En toen volgden de fantastische vier: Drew, Jason, Lori en Dean.
In 2014 had ons Grizzly Bear Pilot Project in Brits-Colombia geholpen bij het rehabiliteren en vrijlaten van 13 grizzlybeerwelpen. Vóór al deze releases was elk dier voorzien van een satellietkraag die hun activiteit gedurende 18 maanden volgde. De gegevens die we via de satellietkragen verzamelden, hebben ons geholpen de dagelijkse bewegingen, het bereik en de activiteit van de beren in heel Canada beter te begrijpen. Door werk zoals dit in Brits-Colombia, samen met soortgelijke door het IFAW-ondersteunde projecten in Rusland en India, hebben we het uitgangspunt van natuurbeschermers en wildlife ambtenaren gewijzigd. Het bewijs dat gerehabiliteerde verweesde berenjongen terugzetten een duurzamer en menselijker alternatief is dan het direct doden van deze beren. Nu kunnen deze dieren niet alleen overleven, maar ook in het wild leven.

Navigeren door de diepten van de oceaan is voor zeezoogdieren best lastig. Gelukkig hebben walvisachtigen zoals dolfijnen, walvissen en bruinvissen sterke gehoorvaardigheden ontwikkeld. Door middel van echolocatie produceren walvissen en dolfijnen unieke sonarklikken die hun omgeving weerspiegelen en hen helpen hun omgeving te ‘zien’. Net als mensen hebben walvisachtigen complexe sociale system. Bultruggen en grijze walvissen zijn erg afhankelijk van unieke vocalisatiepatronen die wij ‘liedjes’ of ‘fluittonen’ noemen. Door deze gespecialiseerde stempatronen communiceren zeezoogdieren met andere leden van hun groep (pod) om prooien te lokaliseren of te paren.
Helaas wordt het door toenemende geluid in de oceanen steeds moeilijker voor walvisachtigen om met elkaar te communiceren. Seismische ontploffingen, boren, het draaien van grote propellors van commerciële scheepvaart en militaire sonar zorgen voor veel lawaai in onze oceanen. Dit onderwaterlawaai, een vorm van oceaanvervuiling, is één van de grootste bedreigingen voor zeezoogdieren wereldwijd. Het toenemend lawaai in het water verstoort communicatiepatronen en verhindert het navigeervermogen van walvisachtigen, waardoor ze verdwalen en stranden in ondiep water.
Minder dan 20 jaar geleden waren de verwoestende gevolgen van onderwaterlawaai nog onbekend. Op 30 mei 2008 veranderde dit toen Madagascar de grootste stranding van walvissen ooit registreerde. Meer dan 100 witlipdolfijnen waren het ondiepe water van de Loza Lagune ingezwommen. Een aantal van hen waren stierven snel door het complexe lagunesysteem.
Binnen 24 uur was IFAW’s Marine Mammal Rescue and Research Team (MMRR) ter plaatse om de gestrande dieren te redden. Terwijl ons vliegtuig boven het gebied cirkelde, zag ons team een verwoestend scenario. 65 kilometer van de open oceaan verwijderd, zagen ze een paar levende, gestrande walvissen. Ze waren verbrand door de zon en ernstig gekneusd en uitgedoorgd. Katie Moore, Vice President van het IFAW, herinnert zich: “Uiteindelijk hebben we een handvol walvissen kunnen redden. De meeste van hen stierven. Het was ons werk om uit te vogelen hoe dit kon gebeuren. Deze dieren waren niet ziek of gewond toen zij strandden. Nadat we veel oorzaken konden uitsluiten, realiseerden we ons dat het enige wat overbleef een olie- en gasexploratieproject dichtbij de kust was. Dit project viel qua tijd en locatie exact samen met de strandingen.”
Gedurende de volgende vier jaren, sloot het IFAW zich samen met andere reddingsorganisaties aan bij de Internationale Walvisvaart Commissie om onderzoek te doen naar de stranding en gestorven walvisachtigen. In september 2013 concludeerde het onderzoek dat de massastranding veroorzaakt was door geluidsverstoringen onderwater als gevolg van het sonarsyteem van ExxonMobil. Dit bedrijf gebruikte dit systeem om de omgeving in kaart te brengen en om boorlocaties voor olie te vinden. De massastranding was het eerste bekende incident veroorzaakt door industriële sonargeluiden.
Naarmate er meer lawaai komt in de oceanen door industrialisatie, wordt het voor zeezoogdieren steeds moeilijker om te overleven. Ons MMRR team voert necropsieën uit om zo wetenschappelijke gegevens te verzamelen die helpen de gevolgen van onderwaterlawaai te analyseren. Op politiek niveau werken onze experts samen met overheden om de bescherming van zeezoogdieren wereldwijd te garanderen. In 2017 produceerde het IFAW samen met de Natural Resources Defense Council & Imaginary Forces de film ‘Sonic Sea’, een documentaire die de gevaren van onderwaterlawaai weergeeft. Sonic Sea won een Emmy en bereikt tot op de dag van vandaag mensen wereldwijd.

Net als bij het opvoeden van een kind, heeft het opvoeden en rehabiliteren van een geredde olifantenkalf veel liefde, socialisatie en geduld nodig. Het duurt gemiddeld 10 to 15 jaar voordat een olifantenkalf zelfstandig genoeg is om terug te keren naar het wild.
In het afgelopen decennium zijn olifantenpopulaties in heel Afrika sterk gedaald, waardoor het redden van individuele olifanten erg belangrijk is geworden.
In 2007 startten we een nauwe samenwerking met Game Rangers International (GR), de David Sheperd Wildlife Foundation en het Zambia Department of National Park and Wildlife voor het ‘Elephant Orphanage Project (EOP)’. EOP is het eerste centrum in Zambia die zich focust op het redden weesolifantkalveren. Met het project worden de olifanten gerehabiliteerd en teruggezet in het wild, waar ze zich opnieuw kunnen aansluiten bij een kudde en kunnen bijdragen aan het welzijn van het ecosysteem.

In 2007 redde EOP haar eerste olifant: Chamilandu. Het hulpeloze olifantje, dat amper anderhalf jaar oud was, was haar moeder kwijtgeraakt aan stropers. Deze ervaring had haar getraumatiseerd, waardoor ze deskundige zorg nodig had. Ze werd naar EOP gebracht, waar GRI haar kon rehabiliteren. De eerste stap van Chamilandu’s rehabilitatie begon bij de oorspronkelijke rehabilitatiefaciliteit in Kafue National Park. Hier ontving ze dagenlang 24 uur per dag zorg, voeding en ondersteuning. De eerste fase van revalidatie is voor olifanten cruciaal, omdat ze erg gevoelig en aanhankelijk zijn.

Terwijl Chamilandu langzamerhand herstelde, begon ze haar verzorgers te zien als liefhebbende moederfiguren die haar troostten en steunden. Haar relatie met hen werd onbreekbaar en was cruciaal tijdens haar revalidatie. Het EOP besefte toen dat ze een soort kinderdagverblijf nodig hadden: een afdeling voor intensieve zorg met veterinaire ondersteuning en medische laboratoria. Dit resulteerde in het huidige Lilaya Elephant Nursery in Lusaka. Hier krijgen jonge olifanten de intensieve zorg die zij nodig hebben om het trauma van het verlies van hun familie te verwerken.

In de loop der jaren arriveerden er meer olifantenkalveren in het Lilaya Elephant Nursery. Zodra de kalveren minder menselijke steun en geen flesvoeding meer nodig hebben, verhuizen ze naar de rehabilitatiefaciliteit in het Kafue National Park, die is omgetoverd tot een pre-release faciliteit: een veilige plek waar ze vertrouwd kunnen worden met hun nieuwe omgeving voordat ze worden vrijgelaten in het wild. De faciliteit biedt een grote ‘boma’ aan de olifanten: een beveiligde omsluiting waar kalveren ’s avonds beschermd zijn tegen roofdieren. Overdag trekken de olifanten het park in met hun verzorgers om hun leerproces voort te zetten. Tijdens deze wandelingen ontmoeten de olifantjes vaak wilde olifanten. In de Kafue-faciliteit is Chamilandu nu de matriarch geworden van haar nieuwe familie: ze is de ruggegraat van deze kudde. Chamilandu en haar kudde hebben de vrijheid om op hun gemak te verkennen, te socialiseren en te foerageren. De olifanten zijn aan elkaar gehecht in plaats van aan hun verzorgers, wat een essentiële stap in hun terugkeer naar het wild is.

Chamilandu brengt tegenwoordig het grootste deel van haar tijd door in de wildernis, samen met wilde olifanten in haar buurt. Op twaalfjarige leeftijd is Chamilandu één van de oudste olifanten van EoP. Ze brengt haar nachten nu buiten de boma door. Als ze er fysiek, emotioneel en sociaal klaar voor is, zal ze reïntegreren met een wilde kudde en permanent terugkeren naar het wild.

Het succes van het Elephant Orphanage Project wordt bepaald door onder andere de toewijding van verzorgers aan de individuele dieren, de geweldige samenwerking met partnerorganisaties en de hechte relatie met het Department of National Parks and Wildlife. Het redden en rehabiliteren van olifanten is een moeilijke taak, maar als we zien dat Chamilandu nieuwe mijlpalen bereikt in haar rehabilitatie, zijn we gerustgesteld dat elk individueel dier dat we redden, de soort als geheel helpt te overleven. EOP verzorgt momenteel 14 olifanten in de faciliteit in Kafue en 4 olifantenkalveren in de Nursery in Lusaka.

Als je vandaag over de goed onderhouden wegen naar Meru Nationaal Park rijdt, zou je niet beseffen dat het gebied een somber verleden heeft. Eind jaren 90 waren de wegen zo slecht onderhouden, dat een bezoek aan het Meru Nationaal Park vrijwel onmogelijk was. Mocht je het park toen toch bereiken, zou je alleen overgroeide paden, gekraakte gebouwen en bewapende stropers zien.

Aanvankelijk was het Meru Nationaal Park bekend om zijn biodiversiteit: er leefden honderden soorten vogels en veel van Afrika’s meest iconische dieren, zoals olifanten, neushoorns, cheeta’s en meer. Het park opende in 1966 en is daarmee één van de oudste nationale parken in Kenia. Vanaf het begin stond het park onder toezicht van wijlen Peter Jenkins, die de wetshandhaving van Meru oprichtte en de constructie van Meru’s wegen en gebouwen onderhield. Helaas vertrok hij in 1979 en daarmee leek het park een neerwaartse spiraal van stroperij en verwaarlozing in te gaan.

Gedurende de jaren 90 daalde het toerisme in het park met 83%. De gevolgen voor de wilde dieren in het park waren vele malen erger: 90% van de olifanten werden gedood en 300 olifanten bleven getraumtiseerd achter doordat hun families uit elkaar waren gerukt door stropers. De neushoornpopulatie in het park werd volledig uitgeroeid. De problemen, die verergerd werden door de verwaarlozing van de omgeving, leidde natuurbeschermers ertoe te vrezen voor een totale ineenstorting van het ecosysteem.

In 2000 startte het IFAW samen met Kenya Wildlife Service (KWS) een vijf-jaar lang durend project om het nationaal park te redden van zijn ondergang. In plaats van simpelweg miljoenen te investeren, werden de grootste problemen geïdentificeerd en aangepakt. We werkten nauw samen met KWS en parkbeschermers van Meru Nationaal Park om ervoor te zorgen dat zij de inspanningen konden voortzetten lang nadat de restauratie voltooid zou zijn.

Tijdens het eerste jaar van het project, werkten het IFAW en KWS samen aan het verbeteren van landingsbanen, wegen en gebouwen voor parkbeheerders. We leverden radioapparatuur om het personeel te voorzien van goede communicatiemiddelen, wat ervoor zorgde dat het welzijn van het parkpersoneel enorm werd verbeterd: zij voelden zich comfortabeler en veiliger en daardoor extra gemotiveerd om het landschap te beschermen. De resultaten: snellere bestrijding van stroperijen en een efficiënt beheer van management, routinetaken, het voorkomen van conflicten en meer.

Nadat de beveiliging van het park verzekerd was, ontbrak alleen nog de iconische fauna, die ooit in het Meru landschap leefde. Het IFAW ondersteunde KWS bij de verplaatsing van 1300 wilde dieren. Zoals bij de Ark van Noah werden dieren als luipaarden, impala’s, giraffes en olifanten teruggezet in Meru. Ook neushoorns zetten voor het eerst in decennia weer voet in het park.

Sinds 2005 onderhoudt KWS het werk van ons gezamelijke restauratieproject, waardoor Meru steeds groter wordt. In 2007 onthulde KWS het Meru Nationaal Park als een uniek en beschermd natuurgebied. Meru is nu klaar om te concurreren met het beroemde Tsavo Park. Het restauratieproject is een van onze meest succesvolle prestaties, waar we erg trots op zijn!

We hebben nog veel te leren over de meeste soorten walvissen en hun leefgebieden. De oceanen van de wereld zijn enorm en diep. En sommige soorten leven op grote afstand buiten de kust en brengen het grootste deel van hun leven onder water door, waardoor ze moeilijk te onderzoeken zijn.
Sinds 1987 is IFAW een pionier in onderzoekstechnieken om beschermingsmaatregelen voor deze ongrijpbare dieren beter te ondersteunen. Al 17 jaar hebben we dit belangrijke onderzoek uitgevoerd met een omgebouwd luxe schip van 14 meter, genaamd de Song of the Whale. We reisden over oceanen en bestudeerden het gedrag en de beweging van walvissen, dolfijnen en bruinvissen. We verzamelden ook belangrijke informatie over hoe deze dieren worden beïnvloed door menselijke dreigingen. We hebben bijvoorbeeld begin 2000 met de Cornell University samengewerkt om speciale akoestische bewakingsboeien in de Golf van Maine te ontwikkelen die Noordkapers opsporen en de nabijgelegen schepen van hun aanwezigheid op de hoogte bracht. Dankzij IFAW geleide onderzoeken als deze veranderde de focus van de bescherming van onze oceanen en werd wetenschap die overal ter wereld zeezoogdieren beschermde, bevorderd.

Maar na jaren op zee was de Song of the Whale toe aan een make-over. Omdat de technologie voortdurend verbetert, wisten we dat we ook ons werk naar een hoger niveau konden tillen. En zo gaf het IFAW in 2002 de opdracht om een nieuw, ultramodern ‘state of the art’onderzoeksschip te bouwen. Het duurde twee jaar voordat de RV Song of the Whale II uit Londen op 6 juni 2004 werd gelanceerd. Deze 21 meter lange zeilboot was doelbewust gemaakt met een groot aantal functies om geluidshinder te verminderen. Het was voornamelijk aangedreven door zeil, trillingsdempende motorsteunen, een vijfbladige propeller die lijkt op die van een steile onderzeeër en state of the -art uitlaatsystemen. Als we een van de rustigste, meest niet-invasieve onderzoeksschepen ter wereld hebben, kunnen we walvisachtigen van dichtbij bestuderen zonder ze te storen. Zoals een bemanningslid zei: “We proberen aan te tonen dat je heel goede wetenschap kunt uitvoeren zonder de dieren te schaden.”

We hebben de Song of the Whale II ook uitgerust met de beste middelen om zijn kerndoel – die van een drijvende onderzoeksstation – te vervullen. Het werd uitgerust met observatieplatforms om visuele onderzoeken en foto-identificatie van dieren beter uit te voeren. Met de toevoeging van gespecialiseerde geautomatiseerde audio / video-opnameapparatuur hebben we ervoor gezorgd dat we de meest geavanceerde akoestische studies kunnen uitvoeren. En het schip werd bemand door een ervaren voltijdse bemanning die voortdurend technieken perfectioneerde en technologieën ontwikkelde om met succes de algehele gezondheid van populaties zeezoogdieren te analyseren.

Met de SOTW II reikte ons innovatieve werk de gehele wereld en bezochten wij meer dan 25 landen. Alleen al in 2012 reisden we de Atlantische Oceaan af, waarbij we vocalisaties van gewone dolfijnen op de Azoren opspoorden, de lengte van bultruggen in het Stellwagen Bank National Marine Sanctuary hebben gemeten en het gedrag van de grienden aan de kust van Spanje monitorden. SOTW II diende tijdens haar reizen als meer dan alleen een onderzoekscentrum, maar ook als een publiek aanspreekpunt. Door nauw samen te werken met wetenschappers, studenten, gemeenschapsgroepen, overheidsfunctionarissen, beleidsmakers en de media, hebben we SOTW II gebruikt om het bewustzijn te vergroten en steun te bevorderen voor de dringende noodzaak om zeedieren en hun leefgebieden te beschermen.

In 2014 doneerde IFAW Song of the Whale II aan de Marine Conservation Research International. Maar ons werk met dit baanbrekende vaartuig is nog niet voorbij. We blijven SOTW II betrekken bij specifieke door het IFAW ondersteunde onderzoeksmissies, waaronder een akoestisch en fotografisch onderzoek van de Middellandse Zee in juni, juli en augustus 2018. En daarbij betrekken we de SOTW II bij belangrijk werk ten aanzien van de bedreigde Noord-Atlantische Noordkaper, die zich de komende maanden langs de oostkust van de VS en Canada bevindt. Al meer dan 30 jaar heeft de SOTW het fascinerende en vaak mysterieuze leven onder de zee helpen delen met een groot publiek. En we weten dat dit speciale vaartuig een nieuwe generatie blijft inspireren en aanmoedigen om de adembenemende zeedieren en hun leefomgeving te beschermen.

Op 29 augustus 2005 kwam de orkaan Katrina aan de Golfkust van de Verenigde Staten aan land. Met een krachtige wind met een snelheid van 200 kilometer per uur en een stormvloed die uitgebreide overstromingen veroorzaakte, berokkende deze Categorie 3-storm catastrofale schade. Katrina doodde minstens 1.245 mensen en daarbij raakte meer dan een miljoen ontheemd. Humanitaire hulporganisaties hadden een overweldigende taak voor de boeg. Maar wat zou er gebeuren met de duizenden huisdieren en andere dieren die ook dringend redding nodig hebben?

In de nasleep van de storm heeft het IFAW ter plaatse een team ingezet in het rampgebied van New Orleans. We gingen van deur tot deur op zoek naar verloren en in de steek gelaten huisdieren en kwamen daarbij elke denkbare situatie tegen. Maar bijna vijftien jaar later onderscheidt een speciale redding zich van de rest.

Navigerend door de overstroomde gebieden in een noodboot, troffen we een man genaamd Jim Parsons aan die voor zijn huis stond. “Mijn varken,” riep de man wanhopig. “Kun je alsjeblieft mijn varken pakken?” We gingen zijn huis binnen en maakten kennis met Rooty, zijn geliefde Vietnamese dikbuikvarken. “Ze is mijn baby,” zei hij met liefde. “Ik kan haar niet verlaten.” Parsons moest worden geëvacueerd door het leger en hij smeekte hen om Rooty dood te schieten in plaats van haar achter te laten om vervolgens aan een pijnlijke hongerdood te sterven. Maar ze wilden het niet doen. En Parsons weigerde Rooty te verlaten. Dus wachtte hij – wanhopig hopend dat een groep dierenredders hen zou vinden. Parsons was niet de enige die loyaal aan zijn dier bleef. Uit een poll uit 2006 bleek later dat 44 procent van de mensen, die tijdens Katrina niet wilde evacueren, dit deed omdat deze mensen in nood hun huisdieren niet wilden verlaten.

Het IFAW was klaar om Rooty te redden, maar het varken, dat 150 kilo woog, was moeilijk te manoeuvreren in de rampzone. Ons team legde voorzichtig een deken over het varken en dreef haar in de grootste kist die we hadden. We hielden ons hart vast toen we de kist van de veranda van 15 trappen naar beneden tilden en deze vervolgens op een boord plaatsten, die we met een boot voortrokken te midden van de met puin overstroomde straten. Toen we het land bereikten, was er een Bobcat-tractor om Rooty naar een veilige locatie te brengen voor verzorging. Pas enkele dagen later, toen het water was verdwenen, kon Parsons zich verenigen met Rooty en haar naar huis brengen.

De orkaan Katrina was een wake-up call voor iedereen die betrokken was bij rampenbestrijding, met miljoenen huis- en boerderijdieren achtergelaten en gestorven aan de hele Golfkust, We wilden meer doen om ons voor te bereiden op rampen en ervoor te zorgen dat de middelen effectief werden ingezet. In 2006 hielp het IFAW mee aan de oprichting van de National Animal Rescue and Sheltering Coalition (NARSC). De coalitie werkt samen met gemeenschappen en overheidsorganisaties om plannen te maken voor natuurrampen zoals bosbranden, overstromingen en tornado’s, evenals door de mens veroorzaakte noodsituaties voor dieren, zoals hoarding van dieren (waarbij dieren dwangmatig verzameld en vaak slecht verzorgd worden).

Noodhulpteams zoals die van IFAW hebben nu het vermogen om snel en effectief te reageren als rampen toeslaan. De impact van NARSC is een zegen geweest voor mensen die rampen moeten overwinnen. Toegewijde eigenaren van huisdieren, zoals Jim Parsons, hoeven niet langer de vreselijke keuze te maken om hun huisdieren achter te laten om te sterven. Ze weten dat ze op ons kunnen vertrouwen om hun geliefde dieren te redden en ze in veiligheid te brengen.

Wat betreft Rooty … Helaas stierf ze in 2010 op 15-jarige leeftijd. Maar haar herinnering leeft voor eeuwig voort met het kinderboek “Our Rooty: The True Tale of a New Orleans Pig” – dat Jim Parsons schreef ter ere van zijn moedige varken en de hulpverleners van het IFAW, die haar hielpen de verschrikkingen van Katrina te overleven.

Het gehuil van honden en jachthoorns doorboren de bomen. De hoeven beuken op het stof. Het onbegrijpelijke geschreeuw van mannen en vrouwen te paard echoot over het Engelse platteland. Ze volgen een geur. Een vos, in paniek, kan zich niet meer verschuilen en sprint iets voor hen uit. Een meedogenloze achtervolging volgt. Hij rent voor zijn leven – uur na uur, kilometer na kilometer. Hij rent al langer in angst dan ooit tevoren überhaupt gerend heeft. Zijn lichaam wordt tot het uiterste gedreven tot zijn spieren niet meer in staat zijn te bewegen. Hij stort in van uitputting. Levend maar onbeweeglijk, bezwijkt hij. Er is geen uitweg. Het stel uitzinnige honden springt op de vos. Hun krachtige kaken scheuren het vlees in stukken totdat er niets meer achterblijft dan een bloederige pulp van huid en pels. Dit is de pijnlijke realiteit van vossenjachten.

De jacht op vossen met honden was honderden jaren een Brits tijdverdrijf, voor een minderheid. De oorsprong van deze zogenaamde sport dateert van ongeveer 800 jaar geleden, georganiseerd door royalty’s, aristocraten en landeigenaren op het platteland. Ze brachten het verkeerde beeld naar buiten dat vossen plagen waren die vee bedreigden en moesten worden geëlimineerd. Andere zogenaamde bloedsporten werden onaanvaardbaar voor het publiek en met de tijd verbannen. Maar vossenjacht bleef de vurige steun ontvangen van een invloedrijke minderheid, ondanks het feit dat ‘de sport’ sterk werd afgewezen door het grote publiek vanwege de wreedheid, die er onlosmakelijke aan verbonden is. Uitgevoerde opiniepeilingen door het IFAW toonde consequent een overweldigende publieke steun voor een verbod op jagen met honden aan, waarbij de meerderheid van de mensen in zowel landelijke als stedelijke gebieden zich verzette tegen de vossenjacht.

Gedurende 80 jaar werden pogingen ondernomen om deze sadistische sport een halt toe te roepen. En als reactie op de publieke verontwaardiging van onze aanhangers, begon het IFAW in 1989 campagne te voeren om de jacht te verbieden met honden op niet alleen vossen, maar ook de jacht op herten, hazen en nertsen. In 1996 vormde het IFAW een coalitie met de RSPCA en de League Against Cruel Sports met ‘De campagne om bejaagde dieren te beschermen’. Het IFAW werd al snel een van de leidende organisaties die de regering voorlichtte over de wreedheid van de vossenjacht. Jarenlang voerden onze experts campagne tegen de jacht, werkten samen met besluitvormers en het grote publiek, van wie velen van hen op het platteland leefden en zich fel verzetten tegen de jacht die voor hun deur plaatsvond. Keer op keer botsten partijen over ‘de discussie’ en werden wetsvoorstellen niet aangenomen door het Parlement. Zouden we ervoor kunnen zorgen dat de regering dierenwelzijn kiest boven een ‘sport’ en een eeuwenlange traditie beëindigt? Het antwoord bleek ja te zijn.

Het werk van het IFAW dat de realiteit blootlegt van het lijden van de dieren veroorzaakt door het jagen met honden, door middel van video-, foto- en ooggetuigenverslagen, speelde een belangrijke rol in het definitieve aannemen van de jachtwet op 18 november 2004. Het is drie maanden later op 18 februari 2005 in werking getreden en daarmee werd het jagen op wilde dieren met honden in Engeland en Wales verboden. De jachtwet werd een bepalend moment voor dierenwelzijn in het VK. Het beschermen van opgejaagde zoogdieren in Schotland was wettelijk al toegekend met de instelling van de Protection of Wild Mammals Act (2002).

In de daaropvolgende jaren leidde het IFAW onderzoeken die tot verschillende vervolgingen voor illegale jacht tot gevolg hadden. Maar al snel had de projachtlobby een nieuwe praktijk ontwikkeld, trail hunting geheten, uitgevonden als een alibi tegen vervolging voor vossenjachten. Jagers claimden vossenurine te gebruiken om honden aan te moedigen de geur op te sporen naar een eindbestemming die ‘toevallig’ vaak resulteert in het ‘per ongeluk’ doden van vossen.

Onverschrokken publiceerde IFAW Trail of Lies in 2015, het meest diepgaande rapport tot nu toe dat de rol van trail-hunting blootlegt als een hedendaagse cover-up voor vossenjachten. De studie onthulde de verschrikkingen die vossen blijven ondergaan en genereerde een nieuwe golf van voortdurende ondersteuning voor de bescherming van vossen.

Het IFAW heeft de druk op de jachtwet voortgezet om deze te beschermen tegen de dreiging van intrekking en voor adequate handhaving. Maar er is nog werk aan de winkel. We zijn nu aan het lobbyen om de wetgeving in Schotland te versterken, wat wederom zal voorkomen dat roedels honden worden gebruikt om op vossen te jagen.

Hoewel India misschien wel de grootste populatie wilde tijgers ter wereld heeft, leven er eigenlijk meer tijgers in de Verenigde Staten.

In de Verenigde Staten worden maar liefst 10.000 tijgers, leeuwen en andere grote katten in kooien in de achtertuin gehouden en ook in dierentuinen langs de weg, waar ze onder onmenselijke omstandigheden lijden. Deze dieren zijn vaak ondervoed, hebben geen stimulatie en het ontbreekt aan mogelijkheden om natuurlijk gedrag te ontwikkelen. Ze brengen hun hele leven in kooien door met nauwelijks bewegingsruimte. In sommige gevallen realiseren eigenaren zich dat ze geen adequate zorg kunnen bieden aan deze gevaarlijke wilde dieren; bij anderen worden de dieren in beslag genomen. Wanneer dit gebeurt, komen reddingsoperaties in een versnelling en organisaties zoals het IFAW helpen grote katten naar gerespecteerde opvangcentra te brengen, waar de dieren de deskundige zorg ontvangen die ze verdienden.
Op 11 november 2003 heeft het IFAW een van zijn grootste reddingsacties voor grote katten tot nu toe uitgevoerd. In samenwerking met de specialisten op het gebied van opvang, de New Jersey-divisie van Fish & Wildlife en andere overheidsinstanties hielpen IFAW-experts met het redden van 24 tijgers van een privé-eigenaar in New Jersey. De eigenaar van de tijgers werd sinds 1999 door de staat geïnspecteerd toen een Bengaalse tijger van 430 kilo uit haar woonplaats ontsnapte. Na jarenlang de eigenaar nauwlettend in de gaten te hebben gehouden en een lange juridische strijd te hebben gevoerd, heeft een rechter uit New Jersey uiteindelijk de opdracht gegeven om de tijgers te verhuizen en konden we de reddingsoperatie uitvoeren.
Als 24 tijgers eenvoudig te vinden zijn in een buitenwijk van New Jersey, zijn ze overal te vinden. Dit vormde niet alleen een grote bedreiging voor het welzijn van de dieren, maar bracht ook gemeenschappen en hulpverleners in gevaar. Gevaarlijke situaties zoals deze hebben het Amerikaanse Congres ertoe overgehaald om de Captive Wildlife Safety Act in 2003 in te stellen om het transport van grote katten over staatsgrenzen en Amerikaanse grenzen te beperken.
Sinds 2003 is het IFAW voor meer dan 185 grote katten in actie gekomen, waarbij we ook andere ontheemde, ongewenste en misbruikte wilde dieren in gevangenschap hielpen. Daarnaast blijven we pleiten voor de wettelijke bescherming van grote katten tegen privé-bezit. We ondersteunen momenteel de goedkeuring van de Big Cat Public Safety Act, die tot doel heeft een einde te maken aan de Amerikaanse handel in katten als ‘huisdieren’en ons een stap dichterbij te brengen om grote katten in gevangenschap het hoogste niveau van welzijn te bieden.

De Tibetaanse antilope, of chiroe, leeft in een van de meest ruige omgevingen ter wereld, het Qinghai Tibet-plateau in China. Bekend als het ” Dak van de wereld”, is ’s werelds hoogste plateau, dat zich 3 km boven zeeniveau bevindt. De speciale donsvacht of ondervacht van de chiroe, die zowel licht als warm is, zorgt ervoor dat het dier kan overleven in de vriesomstandigheden van het plateau. Maar juist de aanpassing die de chiroe in het wild goed doet gedijen, heeft ook bewezen zijn vloek te zijn.

Traditioneel werden chiroes gedood om hun pels te verweven tot shahtoosh, een luxe sjaal geweven door ambachtslieden en vrouwen in de regio Kashmir in Noord-India. Betekenis van shahtoosh in het Perzisch is “koning van fijne wol”. Shahtoosh is namelijk zo fijn dat het door een ring gehaald kan worden. De sjaals, die oorspronkelijk werden gedragen door traditionele Noord-Indiase families, werden een fashion statement in de verkoop van maar liefst $ 17.600, – (Amerikaanse dollar) voor een sjaal op de internationale markt!

De grote vraag naar shahtoosh betekende een dodelijke prijs voor de Tibetaanse antilope. Het vergt drie tot vijf chiroes voor elke 150 gram wol en daardoor werden duizenden dieren geslacht om aan de vraag te voldoen. Hoewel de chiroe vanuit CITES sinds 1979 het hoogst mogelijke niveau van wettelijke bescherming kreeg, ging de illegale stroperij door. In de jaren negentig waren er minder dan 75.000 chiroe’s in het wild over. Bovendien had ondanks het internationale commerciële verbod op chiroe-producten de Indiase deelstaat Jammu en Kasjmir een andere reeks wetten, wat de voortzetting van de jacht op en de productie van shahtoosh mogelijk maakte.
Om de Tibetaanse Antilope te redden, moesten deze achterpoortjes worden gesloten. Na succesvolle campagnes door het IFAW en de Wildlife Trust of India kondigden Jammu en Kashmir op 23 augustus 2002 aan dat ze de productie en de handel in shahtoosh-sjaals hadden verboden. Maar hoewel dit verbod cruciaal was voor het voortbestaan van de chiroe, was het ook schadelijk voor de duizenden traditionele shahtoosh-wevers die qua levensonderhoud afhankelijk waren van het maken van deze sjaals. Daarom hebben het IFAW en WTI een alternatief gevonden voor de lokale wevers namelijk Pashmina-wol. Deze komt van op de boerderij geherbergde berggeiten, die niet gedood hoeven worden bij het scheren van de vacht.

Dankzij het werk van het IFAW in India en de effectieve natuurbescherming van de Chinese overheid eind jaren negentig, herstelt de Tibetaanse antilope bevolking gestaag. Hierom heeft de IUCN de soort in september 2016 opnieuw ingedeeld van ‘bedreigd’ tot ‘bijna bedreigd’. De campagne van het IFAW om de chiroe te redden heeft aangetoond, dat het mogelijk is tegelijkertijd dieren in het wild te behouden en lokale gemeenschappen te helpen blijvend in hun levensonderhoud te voorzien.

Met een snelheid van 350 kilometer per uur is de slechtvalk het snelste dier op aarde. Ze komen op elk continent voor behalve Antarctica en de valk heeft zich aan deze verschillende omgevingen aangepast. Ze zijn te vinden in steden, woestijnen, kustgemeenschappen en bergen. Als toproofdieren in de voedselketen spelen alle roofvogels een cruciale rol bij het handhaven van een uitgebalanceerd ecosysteem en moeten wij ze beschermen voor het welzijn van onze planeet. Dit geldt helemaal voor Beijing (China) waar duizenden roofvogels langs vliegen tijdens hun jaarlijkse migratie. Hoewel de Chinese wet roofvogels beschermt, bedreigen de illegale handel in wilde dieren en habitatverlies hun voortbestaan en veroorzaken hierdoor gevaarlijk lage populatie-aantallen.

Na een reeks incidenten te hebben ervaren, erkende IFAW’s Grace Ge Gabriel de behoefte aan een revalidatiecentrum voor roofvogels in haar thuisland China. In 1998 was er een inbeslagname van meer dan 400 illegaal verhandelde sakervalken op de luchthaven van Peking. Omdat er beperkte mogelijkheden beschikbaar waren, werden de valken naar een dierenpark gestuurd. Toen Ge Gabriel op bezoek kwam, wist ze dat er iets moest gebeuren. De valken vlogen tegen de stalen omheining aan, hadden geen takken om op te zitten en ontwikkelden voetletsel door de betonnen vloer.

Ge Gabriel’s vastberadenheid om de welzijnsnormen van het redden van dieren, de rehabilitatie en de vrijlating te verbeteren, werd met groot enthousiasme ontvangen door hoogleraren aan de Beijing Normal University. Samen met het Beijing Forestry Bureau richtten ze in 2001 het Beijing Raptor Rescue Center (BRRC) op. Het eerste in zijn soort in het land redt roofvogels en voorziet hen van de revalidatie die nodig is om terug te keren in het wild. Onze experts hebben meer dan 30 verschillende soorten roofvogels behandeld, waaronder gewone torenvalken, steenarenden en ransuilen. We hebben alles gezien: van gebroken vleugels, ingestulpte kogels en ernstige bloedingen door het innemen van rattengif.

Elk jaar zijn de weken tussen april en juli vooral druk voor BRRC als het broedseizoen begint. Tijdens dit traject is het voor de medewerkers alle hens aan dek, omdat zij een toestroom van jonge vogels op moeten vangen die gewond zijn geraakt door de val uit nesten.

Het kan maanden duren om een roofvogel te helpen zijn veren te laten groeien, zijn vleugels te versterken, zijn wonden te helen en zijn kracht terug te krijgen zodat hij terug kan keren naar het wild. Maar niets is te vergelijken met de vreugde van het kijken naar een gezonde en sterke roofvogel die naar de heldere blauwe lucht vliegt.

Op 24 oktober 2018 markeerde een redding van een Japanse sperwer de 5000e reddingsactie van de BRRC. Deze indrukwekkende mijlpaal getuigt van de veranderende opvattingen in China over dierenwelzijn en coëxistentie met de natuur. Elke individuele roofvogel, die naar het BRRC is gebracht, is een ambassadeur voor de niet-menselijke soort geworden. Ze inspireerden politici tot het verbeteren van het natuurbeschermingsbeleid, wetshandhavers om illegale handel in wilde dieren te bestrijden, reddingscentra om normen voor dierenwelzijn te verbeteren en gewone burgers om een diervriendelijkere levensstijl aan te nemen. Motiverende veranderingen vanuit het gehele land is altijd de benadering van het IFAW geweest, waar we ook zijn. Aanhoudende gedragsverandering is de hoop voor iedereen op deze aarde, ongeacht of we rennen, zwemmen of vliegen.

Elke oktober beginnen honderden grijze walvissen in de oostelijke Stille Oceaan in de poolcirkel aan een epische reis van twee tot drie maanden naar het zuiden langs de westkust van Noord-Amerika. Tegen januari bereiken deze reizigers hun bestemming – Laguna San Ignacio in de Mexicaanse staat Baja California Sur. Erkend als werelderfgoed dienen de kalme, warme wateren van de lagune als toevluchtsoord voor zwangere moeders om hun kalveren te baren.

Echter, een van ’s werelds machtigste bedrijven was eens heel dicht in de buurt van het in gevaar brengen van Laguna San Ignacio en de grijze walvissen die het thuis noemen. In 1994 ging Mitsubishi Corporation een samenwerking aan met de Mexicaanse overheid om een enorme fabriek voor industrieel zout te bouwen in San Ignacio. De fabriek zou 186 vierkante kilometers beslaan en $ 100 miljoen (USD) kosten. Het zou de grootste zoutfabriek ter wereld zijn geweest. Echter, deze nieuwe zoutfabriek zou verwoestende effecten hebben gehad op dit vitale ecosysteem, daarbij honderden hectaren zeldzame woestijn- en zee leefgebied hebben vernietigd en tientallen soorten bedreigd. Dit vond IFAW dus niet zo’n goed idee.

In reactie op de plannen van Mitsubishi leidden het IFAW, de Natural Resources Defence Council (NRDC) en een coalitie van vooraanstaande wetenschappers en andere milieuorganisaties een meerjarige kruistocht om Laguna San Ignacio te beschermen. Via onze “Mitsubishi: Do not Buy It” -campagne schreven meer dan een miljoen mensen naar Mitsubishi om te protesteren tegen de zoutfabriek. En meer dan 40 steden in Californië hebben resoluties aangenomen tegen het voorgestelde project. Met groeiende wereldwijde druk tegen de bedrijfsgigant, zou de strijd om San Ignacio en zijn grijze walvissen te redden uiteindelijk vijf jaar duren met ‘winst’ als resultaat. En op 3 maart 2000 kondigde de president van Mexico aan dat Mitsubishi zijn al lang bestaande plannen om de zoutfabriek te bouwen, zou annuleren. En het bedrijf heeft in de afgelopen jaren daadwerkelijk stappen ondernomen om delen van dit ongerepte leefgebied voor altijd te beschermen.

Deze belangrijke beslissing blijft een goed voorbeeld van wat een gezamenlijke inspanning van toegewijde partners en supporters kan bereiken. De media zouden onze inspanningen benoemen als “de belangrijkste milieuoverwinning in een generatie.” Vandaag de dag is Laguna San Ignacio nog steeds een winteroase voor Japanse walvissen. Touroperaties voor walvistoerisme bieden nu een duurzaam, economisch alternatief voor schadelijke ontwikkeling. In plaats van de bedreigingen van industriële indringers worden walvissen nu verrast door toeristen van over de hele wereld die de reis naar dit ongerepte paradijs maken om de schoonheid van deze dieren te bewonderen.

In de afgelopen 20 jaar heeft het Marine Mammal Rescue and Research-team van IFAW enorme vooruitgang geboekt op het gebied van mariene natuurbescherming. Toen we hiermee begonnen, was het vrijlatingspercentage voor massaal gestrande dolfijnen slechts 15%.

Professionals geloofden dat een individuele dolfijn geen kans heeft om gered te worden en terug te keren naar zijn groep (pod). Bij deze strategie hebben wij onze vraagtekens gezet en een team van experts samengesteld om een nieuwe strategie te ontwikkelen voor het redden van zeezoogdieren. Tegenwoordig is onze succesvolle vrijlatingspercentage voor massaal gestrande dolfijnen meer dan 79% en hebben we bewezen luid en duidelijk bewezen: gezonde, individuele dolfijnen kunnen met succes worden vrijgegeven.

De geschiedenis van ons Marine Mammal Rescue and Research-team brengt ons terug naar 1998 toen IFAW een van de oprichters werd van het nieuw gevormde Cape Cod Stranding Network (CCSN). Een destijds kleine non-profitorganisatie, die bestond uit twee personeelsleden, een parttime dierenarts, een oude vrachtwagen en een groep van 300 lokale vrijwilligers. Met 500-700 strandingen van zeezoogdieren die elk jaar op Cape Cod en Zuidoost-Massachusetts plaatsvonden, was er veel vraag naar CCSN. Het netwerk voerde baanbrekende reddingen uit, maar realiseerde zich dat als ze meer succes wilden behalen, ze meer middelen nodig hadden.

Het lot van het netwerk veranderde in juli 2007 toen zij fuseerde met het IFAW om te creëren wat nu ons Marine Mammal Rescue and Research-team is. Naarmate de jaren verstreken, hebben we ons onderzoek voortgezet en zijn we over de hele wereld erkend voor ons innovatieve werk. In 2012 werden onze reddingsvaardigheden op de proef gesteld. Gedurende de maanden januari, februari en maart zijn 140 gewone dolfijnen aan de kust van Cape Cod Bay gestrand in wat wordt beschouwd als een van de meest massale strandings die ooit is voorgekomen. Ons team kon met succes 104 van die dolfijnen redden en weer terugplaatsen in de natuur.

Tegenwoordig blijft ons team haar grenzen verleggen en leiding geven aan wereldwijde reddingsprocedures voor zeezoogdieren. We voeren werk uit aan de ruim 1100 kilometer lange strook kustlijn van Cape Cod – bekend als de plek waar de meeste strandingen overal ter wereld voorkomen. Maar we zijn ook naar landen als India, Oman en Nieuw-Zeeland afgereisd om trainingen te geven om onze uitgebreide kennis te delen. Tot op heden hebben we veertien verschillende zeezoogdieren gered, waaronder grijze dolfijnen, bruinvissen, dwergvinvissen, zadelrobben en grijze zeehonden. En zelfs af en toe een zeekoe!

Op 27 november 2018 kwam ons team in actie op hun 5000e reddingsactie van zeezoogdieren. Gelukkig konden we alle vier de dolfijnen met succes bevrijden – een monumentale prestatie die het waard is om te vieren! Met het oog op de komende jaren zal ons Marine Mammal Rescue and Research-team doorgaan met het verkennen van nieuwe reddingsmethoden en organisaties over de hele wereld helpen om de vaardigheden te leren die nodig zijn om het welzijn van zeedieren te waarborgen.

De Afrikaanse pinguïn is ook wel bekend als de ‘Zwartvoet’ pinguïn. Deze pinguïn heeft een zwarte rug en flanken en witte buik en keel. Over de buik, van de flanken tot het begin van de keel, loopt een zwarte, hoefijzervormige streep. De luide roep van de pinguïn klinkt als het gebalk van een ezel. Helaas wordt de Afrikaanse pinguïn met uitsterven bedreigd door overbevissing, vervuiling en klimaatverandering. Aan het begin van de 20e eeuw telden de Afrikaanse pinguïnpopulaties tot wel twee miljoen. Nu zijn de populaties gedaald met 95 procent tot ongeveer 21.000 broedparen.

Op 23 juni 2000 werden de dieren door een ramp getroffen toen de ijzerertstanker MV Treasure zonk zo’n 8 kilometer vanaf de kust van Kaapstad (Zuid-Afrika) tussen Dassen en de Robbeneilanden, waar de grootste kolonies van Afrikaanse pinguïns leven. De lekkage bracht 1.300 ton bunkerbrandstof vrij, waardoor meer dan 20.000 Afrikaanse pinguïns onder de olie besmeurd raakten; ongeveer 41 procent van de gehele populatie. Het was de ergste olieramp ooit.

Als reactie hierop heeft IFAW samengewerkt met de Zuid-Afrikaanse Stichting voor het Behoud van Kustvogels (SANCCOB) en het International Bird Rescue Center (IBRRC) om een ongeëvenaarde redding, rehabilitatie en vrijlating te leiden om de soort te redden. Binnen 10 dagen na de lekkage waren 20.251 met olie besmeurde Afrikaanse pinguïns opgenomen in een revalidatiecentrum in Kaapstad. De reddingsactie duurde 12 weken en eind augustus waren meer dan 18.000 met olie besmeurde Afrikaanse pinguïns gerehabiliteerd en vrijgelaten. We hebben 90 procent van de getroffen vogels kunnen redden!

Met meer dan 130 internationale teamleden en 45.000 verschillende vrijwilligers was deze noodhulpactie een van ’s werelds grootste reddingsmissies ooit. Zoals een IFAW- medewerker van het Noodhulpteam destijds zei: “Zonder zo’n enorme exercitie en de hulp van deze duizenden toegewijde personen en het werk, de fondsen en expertise van organisaties zoals het IFAW en SANCCOB, zou de Afrikaanse pinguïnpopulatie op het punt van uitsterven staan.” Met soortgelijke noodhulpacties is het IFAW een wereldleider geworden bij de steun aan dieren en natuur bij olierampen.

In mei 1988 organiseerde Zuid-Korea de Olympische Zomerspelen in de hoofdstad van het land, Seoel. De lokale bevolking was enthousiast dat de toeristen hun markten zouden bezoeken, zodat zij bij konden dragen aan de bloeiende economie. Maar met een toestroom van internationale bezoekers, waren alle ogen gericht op hun culturele praktijken. Voor het eerst was de traditie van Zuid-Korea om honden te martelen en te doden voor de vleeshandel zichtbaar voor de gehele wereld.

Diep geworteld in de traditionele opvattingen was hondenvlees een delicatesse waarvan geloofd werd dat het energie en kracht gaf. Het was vooral populair tijdens de heetste dagen van de zomer, omdat velen geloofden dat de consumptie van soep van hondenvlees het lichaam hielp om de zinderend hoge temperaturen te bestrijden. Handelaren in hondenvlees geloofden dat marteling ervoor zorgde dat het dier chemicaliën losliet die het vlees beter lieten smaken. Zonder enige dierenwelzijnswetgeving waren Koreanen vrij om honden te wurgen, te verdrinken, te slaan en te verbranden op elke denkbare manier.

De drie jaar erna bleef het IFAW pleiten voor de honden en katten die op onmenselijke wijze werden gemarteld en gedood voor vlees. We gingen verder met de mensen bewust maken van de wrede praktijken. Bij het contact met de mensen merkten we dat veel van hen zich niet bewust waren van de wreedheid van deze praktijken en zij de overheid steunden om maatregelen te nemen. Op 7 mei 1991 resulteerden onze jaren van lobbyen en publieksbereik uiteindelijk in succes. De Koreaanse regering heeft de Wet ter Bescherming van Dieren aangenomen, de allereerste wet op dierenwelzijn in de geschiedenis van het land. Comform deze wet werd de marteling van honden en katten voor de vleeshandel illegaal en werden overtreders bestraft met een geldboete of een gevangenisstraf.

Dit was natuurlijk slechts de eerste stap in een zeer lange campagne. Wetgeving om dieren te beschermen is alleen effectief wanneer deze wordt gehandhaafd. En daarbij zullen uiteindelijk campagnes voor culturele verandering alleen slagen als ze worden geleid door lokale activisten. Het IFAW bleef de groei van de Koreaanse beweging voor dierenbescherming in de jaren 90 en tot ver in de jaren 2000 ondersteunen en aanmoedigen totdat de Koreaanse leiders klaar waren om de campagne op eigen kracht voort te zetten.

De handel in hondenvlees in Zuid-Korea bestaat nog steeds, maar is veel kleiner dan in de donkere dagen van de jaren 1980. En met het werk van het IFAW als een katalysator ervaart het land een verandering in perceptie. Het aantal Zuid-Koreanen dat hondenvlees eet, is de afgelopen jaren afgenomen en meer mensen dan ooit hebben honden als huisdier en behandelen hen als een liefhebbend familielid. En in een mijlpaalbesluit in juni 2018 oordeelde een Zuid-Koreaanse rechtbank dat het doden van honden voor vlees illegaal is. Dit werd snel gevolgd door het sluiten van de grootste hondenslachterij van Zuid-Korea. De les is duidelijk: wanneer het publiek samenkomt, kunnen we veranderingen doorvoeren die een blijvende impact hebben op dieren en mensen.

Een moederchimpansee springt uit een laaghangende tak, de baby klampt zich vast aan haar rug, bij het geluid van een luide knal naar beneden. Ze zwaait door een wirwar van wijnstokken en stort tenslotte neer op de grond met een hard klinkende plof. Haar aanvaller baant zich een weg door het doornige kreupelhout om zijn prooi te verzamelen: het lichaam van de moeder – om te worden afgeslacht en verkocht als bushmeat – en de baby levend, om als huisdier te worden verkocht. In West- en Centraal-Afrika is dit maar al te vaak de rauwe werkelijkheid. De impact op de dieren is enorm, maar het heeft ook gevolgen voor mensen. De meeste onderzoekers zijn het erover eens dat contact met bushmeat van geïnfecteerde primaten leidde tot de HIV/AID-pandemie die 40 miljoen mensen heeft gedood.

Chimpansees zijn familieleden van de mens die het dichtste bij staan, en hoewel dat betekent dat we vatbaar zijn voor de ziekten die ze dragen, delen we ook veel gemeenschappelijke kenmerken, waaronder complexe sociale groepen, het gebruik van hulpmiddelen en dynamische emoties. Maar ondanks onze vele connecties, worden deze mensapen geconfronteerd met hun eigen “pandemieën”: een groot verlies aan leefgebieden, de verwoesting van het bushmeat en de illegale handel in huisdieren. En het is in handen van de mens! Bushmeat wordt beschouwd als een van de grootste bedreigingen voor de natuur, met ongeveer een miljoen ton bushmeat per jaar alleen in Centraal-Afrika.

Met het oog hierop werd het Ngamba Island Chimpanzee Sanctuary – gelegen in een klein cluster van eilanden in de noordelijke delen van het Victoriameer – in 1998 opgericht door het IFAW en andere leden van het Chimpanzee Sanctuary and Wildlife Conservation Trust. De missie van het opvangcentrum is om de directe bedreiging voor verweesde chimpansees aan te pakken, door hen een veilig levenslang thuis te bieden. De dieren zorgen tegelijkertijd voor het omliggende ecosysteem en verhogen het bewustzijn door middel van ecotoerisme. De 49 chimpansees die momenteel in het reservaat wonen, zijn gered uit de handel in bushmeat en van het leven als een huisdier.

Hoewel de apen voor verschillende uitdagingen staan om het trauma van hun verleden boven te komen, biedt het reservaat een sociaal ondersteuningssysteem en een veilig en bijna natuurlijk landschap waar ze vrij rondlopen – alsof ze in het wild leven.

Chimpansees blijven bedreigd als het gevolg van illegale stroperij en verlies van leefgebied, maar faciliteiten zoals Ngamba geven de slachtoffers een tweede kans op een vreedzaam leven. Ons werk, waarbij we mede het Ngamba hebben opgericht en nauw samenwerken met het opvangcentrum, is slechts een van de vele manieren waarop het IFAW ervoor zorgt dat chimpansees en andere primaten een plaats behouden in onze toekomst.

Stel je voor dat je door een stenen trap loopt en in duisternis wordt ondergedompeld. Terwijl je ogen zich aan het donker aanpassen, realiseer jij je dat je in een kleine kamer zit, met krappe metalen kooien van vloer tot plafond. In deze kooien zijn honderden bedreigde Aziatische zwarte beren opgesloten, die amper in staat zijn zich te bewegen. En aan elke beer is chirurgisch een katheter bevestigd, die wordt gebruikt om de gal van de dieren af te tappen. Om de katheter op zijn plaats te houden, zijn sommige beren uitgerust met “ijzeren vesten”, waardoor ze geen krassen maken op de door pus geïnfecteerde, pijnlijke zweren op hun lichaam. Dit is de dagelijkse realiteit van een berenfokkerij.

Berengal, een spijsverteringsvloeistof opgeslagen in de galblaas van Aziatische zwarte beren, is al eeuwenlang een ingrediënt in de traditionele Aziatische geneeskunde. In de jaren tachtig verbood China het doden van wilde beren voor hun galblaas en importeerde de techniek van berenfokkerij uit Zuid-Korea. Beren gevangen uit het wild worden in kooien gehouden waar hun gal steeds opnieuw wordt gedraineerd. Tegen het begin van de jaren negentig verschenen er honderden boerderijen in heel China, die veel meer gal produceerden dan de vraag. Gedreven door winst promootte de berenhouderij berengal in thee, shampoo en krachtige dranken.

In 1993 was het IFAW een van de eerste organisaties die de verschrikkingen van de berenboerderij blootlegde. In samenwerking met lokale organisaties begonnen onze experts het bewustzijn te vergroten over de wreedheden van de berenhouderij en de overheid aan te sporen actie te ondernemen. In 1996 richtte het IFAW Pan Yu Bear Sanctuary op, een nieuw thuis voor de 9 beren die werden gered uit twee berenboerderijen die de Chinese autoriteiten in Guangdong hadden gesloten.

Op de dag van de opening van het opvangcentrum in december was Grace Ge Gabriel aanwezig. Ze was destijds journaliste en stond achter de videocamera te wachten tot de geredde beren zich snel naar de warmte van de zon snelden. Jarenlange marteling op de berengalboerderijen hadden de beren echter lichamelijk en geestelijk verwond. Een beer Chu Chu, een mannelijke beer met een lang litteken op zijn rug van jarenlang wrijven tegen de metalen draden van zijn kooi, was zo bang dat hij elke keer als hij op het zachte en verse gras stapte zijn poot achteruit rukte alsof hij werd geëlektrocuteerd.

“De tranen stroomden over mijn wangen. Ik schaamde me voor de mensheid “, herinnert Grace zich. “Op het moment dat Chu Chu zijn eerste stap naar vrijheid zette, veranderde ik van een waarnemer in een actievoerder.” In 1997 stopte Grace met haar baan bij de televisie en keerde terug naar haar geboorteland China om bij het IFAW te gaan werken. Sindsdien hebben gedragsveranderingscampagnes die Grace leidde de handel in bedreigde dieren in de geneeskunde, als luxeproducten en als voedsel, verminderd. Drieëntwintig jaar later is Grace Ge Gabriel Regional Regional Director van Azië van het IFAW. Zij was en is een cruciale kracht in het veranderen van de wijze waarop invulling wordt gegeven aan dierenwelzijn in China.

Wildlife-crime – de overtreding van wetgeving die is ontworpen om dieren in het wild te beschermen – kan alleen worden gestopt wanneer organisaties met uiteenlopende vaardigheden samenwerken om een verenigd front te vormen. Het IFAW erkende deze belangrijke strategie in de strijd tegen wildlife -crime en is in 1996 samen met de International Criminal Police Organisation (INTERPOL) een partnerschap aangegaan.

INTERPOL is een intergouvernementele organisatie met 194 lidstaten die zich richt op het verbinden van de politie over de hele wereld om criminele activiteiten tegen te gaan. Dit omvat het ontwrichten en ontmantelen van wildlife-crime, inclusief illegale handel in bedreigde soorten en delen van hen. En aangezien illegale handel in wilde dieren vaak wordt geassocieerd met andere criminele activiteiten, zoals het witwassen van geld, fraude, geweld en corruptie, is wildelife-crime ook een menselijk probleem.

Voor een kwestie die zo complex is als de handel in wilde dieren en planten, werkt niet één algemene oplossing. Het werk van het IFAW om deze uitdaging op te lossen is dus veelzijdig geweest. Het werken met INTERPOL verliep direct natuurlijk en goed. IFAW en INTERPOL hebben samen trainingen verzorgd voor handhavers uit 20 verschillende landen in Afrika. Deze workshops zorgen ervoor dat de mensen aan de frontlinie, zoals rangers en douanebeambten, de nodige training en hulpmiddelen krijgen die nodig zijn om de internationale wetten op de handel in wilde dieren te begrijpen, producten die afkomstig zijn van bedreigde soorten te identificeren, verdachten aan te houden en onderzoek te doen naar en vervolging van wildlife-crimemisdrijven. Door deze kwesties aan te pakken, worden de meest kwetsbare regio’s weerbaar in de strijd tegen wildlife-crime. En het zijn niet alleen workshops die IFAW met Interpol heeft uitgevoerd: in 2012 werkten het IFAW en INTERPOL samen aan Project WISDOM om samen een aantal multinationale handhavingsoperaties uit te voeren om de illegale handel in ivoren olifanten, neushoornhoorns en andere smokkel voor dieren in heel Afrika te bestrijden. Meer dan 300 officieren werden ingezet in 14 Afrikaanse landen tijdens Operatie WORTHY en WENDI. Wetshandhavingsfunctionarissen en INTERPOL-agenten maakten een groot aantal arrestaties, grepen tonnen illegaal ivoor, neushoornhoorn en een groot aantal illegale vuurwapens.

Maar het werk is nog niet afgelopen. Terwijl wildlife-crime evolueert en zich verder online uitbreidt, werkt het IFAW samen met INTERPOL en andere organisaties aan projecten om wildelife cybercrime aan te pakken. Dit omvat het Global Wildlife Cybercrime Action Plan, waarin we gemeenschappelijke doelen bepalen, de stappen formuleren die nodig zijn om deze te bereiken en een rapportagemechanisme voor management waarin we anticiperen op de uitdagingen die op ons afkomen. Samen blijven IFAW en Interpol een stap voor op het gedrag van de criminele handelaren. Want de handel evolueert, net als diegenen die eraan werken om het te beëindigen.

Rondom Antarctica ligt de Zuidelijke Oceaan, de vierde grootste oceaan ter wereld. Het barre klimaat kan onherbergzaam lijken, maar in werkelijkheid ondersteunen de voedingsrijke wateren een overvloed aan leven. In feite is de Zuidelijke Oceaan de voedingsplaats in de zomer voor naar schatting 80-90% van de walvissen ter wereld.

Het was echter ook het slachtveld van de walvisindustrie. In het begin van de 20e eeuw dreef de onverzadigbare wereldwijde honger naar walvisproducten de walvisvaarders naar de Zuidelijke Oceaan en joegen vele soorten walvissen op de rand van uitsterven.

Als reactie namen organisaties zoals IFAW initiatieven om walvispopulaties te beschermen in een toevluchtsoord om zo hun voortbestaan en herstel van de populatie te garanderen. En in mei 1994 stemde de Internationale Walvisvaart Commissie (IWC) voor het eerste walvisreservaat ooit: een reservaat voor walvissen in de Zuidelijke Oceaan (SOWS). De SOWS verbiedt alle soorten commerciële walvisjacht in een gebied van 50 miljoen vierkante kilometer – drie keer zo groot als Rusland! De SOWS zorgt hopelijk voor een duurzaam herstel van de walvispopulaties die het meest hebben geleden onder uitbuiting.

In de geest van de oprichting heeft IFAW belangrijke hervormingen doorgevoerd, die hebben bijgedragen aan de verschuiving van de IWC van een ‘walvisvaart’- gerichte commissie naar een ‘Walvis’- commissie, die helpt bij het beschermen van walvissen tegen de vele bedreigingen waarmee zij in de 21e eeuw worden geconfronteerd.

Met zijn levendige ecosystemen zoals het Amazone regenwoud, wordt Brazilië beschouwd als het meest biodiverse land ter wereld. Het natuurgebied heeft namelijk de grootste biologische diversiteit aan planten en dieren ter wereld. Op dit moment zijn er minstens 103.870 diersoorten en 43.020 plantensoorten bekend, die 70% van ’s werelds dier- en plantensoorten omvatten. Sterker nog, de biodiversiteit van Brazilië wordt zelfs steeds groter, met gemiddeld 700 nieuwe diersoorten die elk jaar worden ontdekt!

Helaas hebben mensen in Brazilië en de rest van de wereld deze biodiversiteit te veel uitgebuit met catastrofale gevolgen. Meer dan 20 procent van het Amazone-regenwoud is al verdwenen. En elk jaar wordt er 5 miljoen hectare bos vernietigd. Experts schatten dat we elke dag 137 planten-, dieren- en insectensoorten verliezen als gevolg van de ontbossing van het regenwoud. Als er niets wordt gedaan om deze trend te veranderen, zou het gehele Amazoneregenwoud ongeveer binnen vijftig jaar verdwenen zijn.

Op 5 juni 1992 verzamelden de leiders van meer dan 100 landen zich op een top van de Verenigde Naties in Rio de Janeiro om een juridisch bindend verdrag te sluiten: het Verdrag inzake Biologische Diversiteit (CBD). Het doel is om nationale strategieën te ontwikkelen voor het behoud en het duurzame gebruik van biologische diversiteit, ofwel onze natuurlijke leefomgeving. Sinds dit verdrag heeft bijna elk land op aarde wetten en voorschriften aangenomen om de natuur te beschermen.

Om landen eraan te herinneren hun belofte na te komen om de natuur te beschermen, neemt het IFAW deel aan CBD-vergaderingen. Wij adviseren landen over biodiversiteitsproblemen, variërend van klimaatverandering, invasieve soorten, ecotoerisme tot aan de handel in wilde dieren. Dankzij onze onderzoeken en onze expertise helpen we bij het ontwikkelen van praktische oplossingen die de biodiversiteit beschermen. Daarbij laten we zien hoe cruciaal het beschermen van dieren en de natuur is voor de toekomst van mensen en dieren op onze aarde.

Queen Elizabeth National Park is het meest bezochte natuurpark van Oeganda. Het staat bekend om zijn unieke landschappen, zoals de kratermeren die gevormd zijn door oude vulkaanuitbarstingen. Het is ook de thuisbasis van bijna 100 soorten zoogdieren en meer dan 500 soorten vogels.

Maar dit natuurpark was niet altijd een bloeiend landschap. Jaren van oorlog en de tirannie van de Oegandese dictator Idim Amin hebben veel schade in het park aangericht. In de jaren tachtig had stroperij de olifantenpopulatie in Queen Elizabeth teruggebracht tot slechts 150 dieren. Talloze andere dieren zoals nijlpaarden, buffels en giraffen werden ook gedood door stropers.

Oeganda had hulp nodig bij het beschermen van zijn afnemende wilde dieren. De enige verdedigingslinie was een kleine groep regerings-rangers die belast was met het toezicht op de parken. Maar deze dappere mensen waren enorm slecht uitgerust en hadden hierdoor te maken met een onmogelijke opdracht. Hoewel ze verantwoordelijk waren voor een gebied van meer dan 7.000 vierkante kilometer, hadden de parkwachters geen transport. Ze werden gedwongen te voet te reizen, terwijl de stropers moderne Jeeps gebruikten.

In 1987 kwam IFAW in actie om de rangers betere uitrusting te geven. Bekend als het “Konvooi van de Hoop” voorzagen we de Oegandese regering van zes voormalig militaire vrachtwagens die de rangers in Queen Elizabeth Park konden gebruiken. Deze vrachtwagens reden met gemak over ruw terrein. Zo konden de parkwachters beter patrouilleren in het park en de stropers het hoofd bieden.

Daarnaast bleef het IFAW steun verlenen in de strijd tegen de stropers in Oeganda, zoals het verstrekken van middelen om de veiligheid op te voeren, het verbeteren van communicatiesystemen en het zoeken naar oplossingen voor conflictsituaties tussen mensen en dieren.

Met de komst van het ‘Konvooi van Hoop’ van IFAW en de inspanningen van IFAW en andere partners, hebben de natuurparken in Oeganda een wonderbaarlijk herstel doorgemaakt. Binnen twee jaar daalde de gedode wild dieren in Oeganda bijna tot nul en meer dan 600 stropers zijn gearresteerd. Nu is het Queen Elizabeth National Park als het beste park in Oeganda uitgeroepen, met een populatie van ongeveer 2.500 olifanten.

Gelegen aan de voet van het Himalayagebergte in het noordoosten van India, tref je het Manas National Park. Dit natuurpark, dat bol staat van de biodiversiteit, is een van de belangrijkste beschermde natuurgebieden van India. Ook is het de thuisbasis van een aantal van de meest bedreigde diersoorten, waaronder de Indische Neushoorn, ook wel de Pantserneushoorn genoemd. In december 1985 verklaarden de Verenigde Naties Manas tot UNESCO-werelderfgoed, de meest prestigieuze onderscheiding die aan een gebied wordt toegekend dankzij het erkende culturele en natuurlijke belang van het park.

In de daaropvolgende jaren zijn de wilde dieren en de infrastructuur die hen beschermde, grotendeels verwoest door burgerlijke onrust en stroperij. In 1992 werd Manas “in gevaar” verklaard waarbij de kans aanwezig was de status van Werelderfgoed te verliezen. Tegen 2000 had het natuurpark alle grotere eenhoornige neushoorns verloren.

Toen de regio aan het begin van de jaren 2000 stabieler werd, ging het IFAW samenwerken met Wildlife Trust of India (WTI), de Bodoland Territorial Council en het Assam Forest Department. De organisaties samen wilden een pioniersrol spelen bij diverse activiteiten voor natuurbehoud onder het motto: “Bringing back Manas” met het doel het park weer in zijn oude glorieuze staat terug te brengen.

Hiertoe hebben we rangers getraind en met de juiste middelen uitgerust om het park beter te beschermen en te beheren. We hebben de betrokkenheid van lokale gemeenschappen bij het beschermen van het park vergemakkelijkt en vergroot. Ook hebben we geholpen bij de bouw van een revalidatiecentrum in Kaziranga National Park in dezelfde regio, waar we neushoorns redden en rehabiliteren die later overgebracht kunnen worden naar Manas.

Na jaren van hard werken heeft het initiatief “Bringing back Manas” van IFAW-WTI in januari 2006 zichzelf bewezen, met de introductie van de gerehabiliteerde vrouwelijke neushoorn Mainao. Zij was de eerste grotere eenhoornige neushoorn die na meer dan een decennium voet aan de grond kreeg in Manas. Tot op heden zijn er 18 neushoorns verplaatst van Kaziranga naar Manas. En inmiddels zijn er zes baby neushoorns toegevoegd aan deze populatie.

En als enorme overwinning: op 21 juni 2011 heeft UNESCO Manas opgeheven van de lijst van werelderfgoedlocaties “in gevaar”. Een belangrijke mijlpaal in de succesvolle herleving van dit voorheen geteisterde natuurpark.

Met de toenemende internationale veroordeling tegen de zeehondenjacht, bereikte de spanning tussen het IFAW en de Canadese regering een hoogtepunt in 1977. De regering hield iedereen die de jacht per helikopter ging bekijken nauw in de gaten. Ze maakte gebruik van een wet die de Verordening voor de Bescherming van Zeehonden wordt genoemd. Deze wet verbiedt dat iemand lager dan 600 meter over een zeehond op het ijs vliegt en verbiedt om dichterbij dan 800 meter van een zeehond op het ijs te landen. In maart 1977 werd Brian Davies, de oprichter van IFAW, gearresteerd en beschuldigd van het overtreden van de wetgeving voor het besturen van zijn helikopter binnen dit verboden gebied.

Als antwoord op de vraag wat hij van de arrestatie vond, zei Davies: “Deze voorschriften zijn helemaal niet bedoeld om zeehonden te beschermen. Ze zijn er om de Canadese regering te beschermen tegen verdere schaamte van media die over de zeehondenjacht rapporteren.”

Davies werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van 21 dagen, een boete van 1.000 dollar of zes maanden extra gevangenisstraf, en proeftijdvoorwaarden die hem voor drie jaar lang verboden over de SaintLawrencebaai te vliegen. Bovendien waarschuwde de Canadese overheid IFAW dat voortzetting van de campagne zou leiden tot de stopzetting van de belastingvrije liefdadigheidsstatus van IFAW.

De groeiende druk dreef Davies ertoe om Canada te verlaten en in 1978 verhuisde hij het hoofdkantoor van IFAW naar Yarmouth Port in Massachusetts. Cape Cod zou bijna 40 jaar lang de thuisbasis van het IFAW zijn, totdat Washington D.C. in 2016 het nieuwe hoofdkantoor werd.

Er zijn drie soorten monniksrobben: de Mediterrane, de Hawaïaanse en de Caribisch monniksrob.

Helaas hebben overbejaging, overbevissing en andere bedreigingen ervoor gezorgd dat alle drie soorten enorm in aantallen gedaald zijn. Omdat er weinig gedaan is om de Caribische monniksrob te beschermen, werd het dier in 2008 officieel als uitgestorven verklaard. De resterende Hawaïaanse en Mediterrane monniksrobben zijn nu ook ernstig met uitsterven bedreigd. In de jaren zeventig begon IFAW zijn werk naast het beschermen van de zeehonden in Canada uit te breiden. In 1974 begonnen we onderzoek naar Mediterrane populaties van monniksrobben uit te voeren en te financieren. In de jaren tachtig steunde IFAW beschermde gebieden waarin monniksrobben leven en droegen we bij aan de realisatie van richtlijnen en initiatieven om hen te behoeden voor uitsterven.

In de jaren negentig financierde IFAW de Odyssia, een onderzoeksschip dat werd gebruikt voor het monitoren van populaties monniksrobben. Omdat de populaties monniksrobben zijn verspreid over de Middellandse Zee en delen in West-Afrika, was het verzamelen van betere informatie over hun leefgebieden van cruciaal belang om hun bescherming te verbeteren.

Het belangrijkste was dat het IFAW een langdurige samenwerking opstartte met de Hellenic Society for the Study and Protection of the Monk Seal (MOm), een Griekse organisatie die zich bezighield met de bescherming van de monniksrob. De steun van het IFAW aan MOm heeft bijgedragen aan de oprichting van een netwerk van mensen in heel Griekenland die zich toeleggen op het redden van verlaten, ontheemde en/of gestrande zeehonden. Onze steun heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van een behandelings- en revalidatiecentrum van monniksrobben op het eiland Alonissos, een perfecte locatie omdat de helft van de totale bevolking in Griekse wateren leeft. Met minder dan 500 monniksrobben in het wild in de jaren 2000, was de redding, rehabilitatie en uiteindelijke overleving van elk individueel dier van cruciaal belang voor het voortbestaan van de soort.
Tegenwoordig blijft de Mediterrane monniksrob een van de meest bedreigde zeezoogdieren ter wereld. Maar er zijn tekenen van hoop. De maatregelen van het IFAW hebben de achteruitgang helpen tegengaan en er zijn nu aanwijzingen voor een toename van de populatie. Met een huidig aantal van ongeveer 600-700 dieren is de status van de Mediterrane monniksrob in 2015 bijgewerkt van kritisch bedreigd naar bedreigd. Hoewel de dieren nog steeds met veel bedreigingen te maken hebben, verzekeren toegewijde lokale partners ons dat de Mediterrane monniksrob niet hetzelfde lot treft als zijn Caribische neef.

“Ondanks dat het de meest iconische vogel van Amerika is, was het niet zo lang geleden dat de zeearend bijna met uitsterven bedreigd werd. Ooit was de zeearend een veel voorkomende verschijning in de Verenigde Staten, maar de populaties zeearenden werden bijna weggevaagd door het pesticide DDT. DDT werd na de Tweede Wereldoorlog extensief gebruikt en vervuilde gewassen en waterwegen, vergiftigde vissen en kleine zoogdieren. En daarbij ook de roofdieren die op hen jaagden zoals de Amerikaanse zeearenden. Tegen 1963 bleven er slechts 487 broedparen over in de VS!

Gelukkig namen milieubeschermers actie voordat het te laat was. DDT werd in 1972 verboden en de Wet van de Bedreigde Soorten (ESA) werd een jaar later op 28 december 1973 ondertekend. Deze historische wetgeving voorzag wettelijke bescherming voor de dieren die op het punt van uitsterven stonden zoals de Amerikaanse zeearend en andere bedreigde diersoorten.

Vijfenveertig jaar later heeft de zeearend een opmerkelijk herstel laten zien. Met meer dan 10.000 broedparen nu in het hele land, werd de zeearend in 2007 verwijderd van de lijst met bedreigde diersoorten. Nog eens 54 soorten zijn van de lijst geschrapt vanwege herstel sinds de inwerkingtreding van de ESA. Maar er is nog veel werk aan de winkel. Naast de bijna 1.500 soorten die nog steeds op de lijst van bedreigde diersoorten staan, wordt de ESA nu zelf bedreigd. De wet is de afgelopen jaren onderworpen aan talloze regelgevende aanvallen, ondanks het indrukwekkende succespercentage en de overweldigende steun voor de wet van het Amerikaanse publiek.

Het IFAW blijft nauw samenwerken met partners op Capitol Hill om de ESA te verdedigen en zich te verzetten tegen pogingen om de wet af te schaffen. We hebben de zeearend bijna één keer verloren en we zullen dat niet nog een keer laten gebeuren”

Brian Davies is geboren in een mijndorpje in Wales en emigreerde in 1955 naar Canada om op zoek te gaan naar een beter leven. Hij werd uiteindelijk de uitvoerend secretaris van de New Brunswick Society for the Prevention of Cruelty to Animals (SPCA). In 1965 vroeg de Canadese regering aan de 30-jarige Davies om zich bij een een kleine groep consultants aan te sluiten voor een bezoek aan de commerciële zeehondenjacht voor de kust van de Saint Lawrencebaai. Vanwege slechte publiciteit over de zeehondenjacht werd de groep op missie gestuurd om de jacht te observeren en aanbevelingen te doen aan de regering hoe de jacht op een humanere wijze verbeterd zou kunnen worden. Wat Davies op het ijs zag, zou zijn leven voor altijd veranderen. Zoals Davies in zijn eigen woorden vertelt: “Toen ik uit de helikopter stapte, zag ik een paar meter voor me een baby-zeehond die door de jager levend gevild werd. Ik maakte oogcontact met het dier en ik kon zijn wanhopige angst en pijn voelen. ” Davies kwam terug met een duidelijke boodschap aan de Canadese regering. De jacht kon niet humaan worden gemaakt; de enige optie was om er een einde aan te maken. En daarmee werd Brian Davies een ‘kampioen’ voor de zeehonden en hielp hiermee aan de geboorte van moderne beweging op het gebied van dierenwelzijn. De commerciële zeehondenjacht in Canada werd het eerste dierenwelzijnsprobleem dat internationaal werd veroordeeld. Davies stelde de wereld namelijk bloot aan de gruwelijke beelden van de jacht op de witte zeehondenpups, die werden doodgeknuppeld en levend gevild op het ijs. Davies ging weg bij de SPCA en richtte in 1969 zijn eigen organisatie op: het International Fund for Animal Welfare. Vijftig jaar later – met kantoren in 15 landen en projecten in meer dan 40 landen – is het IFAW een van de grootste dierenwelzijnsorganisaties ter wereld.